ŞİİRLE KENDİMİ ARIYORUM NİHAL’İM

(Nihali Tarz’da İçsel Yolculuk)

I. KAYIP AMA GERÇEK

Kaybettim kendimi kelimelerin labirentinde,
Her mısra bir ayna, her dize bir sır...
“Şiir,” dedim, “içimdeki göçebe ruhun dilidir.”
Ve anladım:
Aslında kaybolmak, bulmanın en kadim yoluydu.

II. YAZMAK: KENDİNİ KAZMAK

Şiir yazmak;
Tenimde açılan bir pencere,
Ruhumda yankılanan bir çığlık,
Zamanın durduğu o kutsal an...
Ben ki;
Kelimelerle kendi mezarımı kazan,
Sonra o mezardan dirilen bir şiirim!

III. YENİ BİR ŞİİR DOĞUYOR

İşte şimdi,
Burada —
Kâğıdın beyazlığına çöken gecede,
Bir dize filizleniyor:

“Nihal’im!
Sen ki;
Şiirlerimin sessiz harfi,
Rüyalarımın ayak sesi,
Tenimde unutulmuş bir nevbet…
Ben şimdi kelimeleri avuçlayıp,
Seni değil, seninle kendimi arıyorum.”

IV. YARATICI İFADE: SONSUZ ALAN

Bu boş sayfa;
Bir çöl, bir uzay, bir okyanus...
İçine atıyorum kendimi —
Yaratıcılık; düşmektir, çırpınmaktır, sonra yeniden doğmaktır.
Nihal’im sen de oradasın:
Bir imgede, bir seste, bir sıcaklıkta...
Çünkü şiir;
Seni anmak değil, seninle solumaktır.

SON DİZE: KENDİNİ BULMAK

“Yazdıkça kayboluyorum,
Kaybettikçe buluyorum.
Nihal’im!
Sen bu şiirin neresindesin?
Belki harflerin arasında bir gizem,
Belki son dizede bir vedâ…
Ama asıl gerçek:
Şiir, benim seni aradığım değil,
Kendimi aradığım o sonsuz alandır.”

NİHALİ TARZ YORUMU

Şiir yazmak;

Bir çığlığı ipekle sarmaktır,

Yalnızlığı cümlelere emanet etmektir,

Nihal’i aramak değil,
onunla kendini yeniden inşa etmektir.
Bu şiirdeki "Nihal’im" artık bir kadın değil;
İçimdeki kırılgan,
güzel ve insanî olanın adıdır.
Ve yaratıcı ifade:
Acıyı güzelliğe,
yalnızlığı sanata dönüştüren o sihirli alandır.

“Yaz! Çünkü her kelime,
seni kendine biraz daha yaklaştırır.”