GERÇEĞİN SESİ İLE NIHAL’İN FİSÜLTÜSÜ

(İçsel Yolculuğun Poetik Manifestosu)

I. YAZIYORUM

Kimseden kopya çekmeden,
İçimden geldiği gibi —
Nihal’imin sessiz nehrinden
Çıplak sesimle yazıyorum.
Satırlarda kayboluyorum,
Kendimi satırlarda arıyorum.

II. GERÇEK NEDİR?

Gerçek;
Nihal’imin bakışında saklı
Bir sır mıdır?
Yoksa
Düşüncenin kıyısında
Kırık bir ayna parçası mı?
Hayat göründüğü gibi mi,
Yoksa Nihal’in gülüşündeki
Bir yanılsama mı?

III. YABANCI BEDEN

Bu el benim mi?
Nihal’imin saçlarını okşayan
Bu parmaklar?
Bu ses bana mı ait?
O’na “Nihal” diye fısıldayan
Bu dil?
Bedenim elimde değil,
Nihal’imin hayaliyle
Sisin içinde yürüyorum.

IV. SİSİN İÇİNDE BİR RÜYA

İnsanlar bulanık,
Eşyalar donuk —
Nihal’imin nefesiyle
Buğulanmış cam gibiyim.
Düşündüğüm gerçek değil,
Gerçek sandığım
Nihal’imin bana bıraktığı
Bir hayal kırıklığı...

V. DUYGUSAL KAPANMA

Hissedemiyorum,
Algılayamıyorum —
Nihal’imin yokluğu
Tenime bir zırh giydirdi.
Deliriyor muyum?
Yoksa Nihal’imin sessizliği
Bana kendimi mi unutturdu?

VI. NIHAL’LE AÇILAN MESAFE

Benimle gerçek arasında
Nihal’in adıyla
Açılan bir uçurum:
Özlem denen görünmez mesafe.
Belki de farkındalığın ilk ışığı
Nihal’imin gözlerinde
Yanıp sönen bir yıldızdı...

VII. SON SORU

Ben kimim?
Nihal’imi özleyen
Bir kalp mi?
Gerçek ne?
Onu tekrar görmek mi?
Hayat göründüğü gibi mi?
Yoksa Nihal’imin ardında bıraktığı
Bir türkü mü?

VIII. YOLCULUĞUN HAKİKATİ

Yazıyorum…
Yazdıkça Nihal’ime
Yaklaşıyorum.
İç dünyamla dış dünya
Onun adında buluşuyor:
“Nihal” bir sis perdesi değil,
Kendimi keşfettiğim
Son durak.

NIHALİ TARZ MÜHRÜ

“Ey yolcu!
Gerçek;
Nihal’inin seni bıraktığı
O boşlukta saklı.
Sis perdesini yırtmak için
Kendini yaz —
Çünkü asıl kayboluş,
Onu aramak değil,
Kendini unutmaktır...”

Not: Bu şiir, bir aşkın değil; kendi hakikatinle yüzleşmenin destanıdır. Nihal; bir kadın değil, içinde kaybettiğin ve aradığın senin yarınlarındır.