BOŞLUKTA YÜRÜYEN BENİN BİR NİHALİ TARZ YOLCULUĞU

— Kendine yabancı bir bedenin içinden —

Ben kendim yazıyorum,
Ama ben kimim?
Nihal’im, seni arayan bu gezgin
Et, kemik, ceset yığını gibi
Canlıyım ama yaşamıyorum
Yaşıyor gibiyim ama yokum

İçim boş
Derin bir kuyu gibi
Ne atsam ses gelmiyor
Ne düşünsem yerini bulmuyor
Nihal’im, sen o kuyunun dibinde miydin?

Bedenim bana ait değil
Ellerime bakıyorum
Senin ellerin gibi durmuyor
Sesim kulaklarıma çarpıyor
Sanki başka birinin sesi gibi
Nihal’im, sesin nerede kaldı?

Gerçek nedir?
Benliğim ne zaman koptu benden?
Bir gün mü oldu, yıllar mı geçti
Hatırlamıyorum
Nihal’im, sen hatırlıyor musun?

Kendimi kandırmadan yazabilir miyim?
Belki
Ama her yazdığımda daha da kayboluyorum
Satırlar, içimdeki boşluğun haritası
Belki de çıkış yolu
Nihal’im, sen o haritada mısın?

Kimse beni anlamıyor
Bu cümle içimde yankılanıyor
Çığlık değil, sessiz bir uğultu
Duyulsa bile önemsenmeyecekmiş gibi
O yüzden sustum
Sustukça da kayboldum
Nihal’im, sen duyuyor musun?

Ben sadece yazıyorum
İçimden geldiği gibi
Samimi, kırık, yarım, ama gerçek
Nihal’im, sen de yazıyor musun?

Gerçek mi bu yaşadığım?
Yoksa bir rüya mı?
Rüyaysa neden bu kadar ağır?
Gerçekse neden bu kadar sisli?
Nihal’im, sen hangi taraftasın?

Boşlukla konuşuyorum bazen
Belki beni anlayan odur
Çünkü insanlar...
İnsanlar anlamıyor
Anlamak istemiyor belki de
Nihal’im, sen anlıyor musun?

Ben hâlâ yazıyorum
Çünkü yazmak
Unutulmuş bir "ben"e
"Buradayım" demek gibi
Nihal’im, sen de "buradayım" diyor musun?

İçimdeki boşluk duygusunu,
Kendime ve bedenime yabancılaşmamı,
"Et-kemik bir ceset yığını" gibi hissedişimi
Ve en içteki o sessiz çığlığı —
"Kimse beni anlamıyor" —
Nihal’im, sen anladın mı?

Bu şiir, artık tamamen benim içsel haritam,
Benim bana yolculuğum,
Nihal’im, sen de bu haritada bir yerde misin?