Tek Vuslatın Mührü: ’Yâr’ın Birlik Yemini’

Ey Gönlümün Mutlak Sahibi, Ey Var’ım, Ey Yâr’ım!

Sözlerim sana bir yalvarış olsun, içten ve zarsız.
Duyduğum her ses, senin Sessizliğin olsun ki,
Başka bir seda, bu mabedin perdesini yırtmasın.
Kulaklarıma değmesin fâni bir fısıltı;
Olsun ki sağırlığım, sana olan aşkımın zırhı olsun.

Ne olur, gösterme o ihtimali gözlerime!
Bir anlık gafletle başka bir surete dalmayı...
Zira suretler, senin Nur’unun gölgeleri sadece;
Asıl olan, gölgenin kaynağına dönme telaşı.
Kalbimi kırma; o, senin tahtın ve tek mekânın.

Başkasının eşiğinden geçmek, nâdânlık olur bize,
Sen ki, Ezel ve Ebed’in tek Vuslat Kapısı’sın.
Bütün aşklar sende erir, bütün özlemler sana akar;
Dicle’nin Fırat’a, damlanın Umman’a koşuşu gibi.

Ey Kalpleri Çeviren!

Senden başkasına bir zerre meylimi verme,
Başkasının adını heceleyen dilsiz eyle beni.
Başkasının yüzüne bakan kör eyle bu gözleri.
Zira o "başka", bir tuzaktır; Nefsin kurduğu bir anlık uyku.
Uyanırsam, kırılmış kemiklerimden daha çok yanacak bu ruh.

Korkum, senin beni bırakmandan değil;
Korkum, benim senden bir anlık ayrılığı seçmemden.
Olsun ki; bu hasret, cehennem bile olsa,
Senin kapında, tek başına bekleyişim cennettir bana.

And olsun:
Ne bir yüz, ne bir söz, ne bir dokunuş...
Bu kalp, mühürlendi senin Birlik mührünle.
Başkasını sevmek Allah göstermesin değil;
Başkasını sevmek, Zaten Yok Olanı var saymaktır.
Ve ben, Yok ile yorulacak kadar gafil değilim artık.

Seninle varım, sensiz hiçim.
Bu yakarış, bu ahd ve bu iman... Sonsuza dek!
Kalbime yalnızca Sen’in Adını yaz, Yâr!
Ve o yazıyı silmeye kalkanı, Aşk’ının Ateşiyle yak!