NİHALİM’İN GÖNÜL AYNASI

(Vicdanın Şiirsel İsyanı)

I. ANAMDAN MİRAS: GÖNÜL SIRRI

"Kim ki çirkini arar dünyada,
Asıl çirkin odur!"
Derdi anam...
Nihal’im, sen ki gönlün güzelliğini
Surette değil, sirette arayansın!
Oysa zaman:
Vicdansızın silahı, sapığın nefreti,
Cahilin kör bıçağı oldu.

II. GÖNÜL GÜZELİNİN NAZARI

Gönlü güzel olan, güzel değil midir?
Nihal’im, senin bakışın;
Bir çiçeği kucaklayan yağmur,
Bir hayvana yuva olan toprak değil miydi?
Öyleyse nasıl oldu da
Bu kirli zamana denk geldik?
"Dünya bir çiçek kokusu kadar safken,
Biz nefretin çamuruna battık!"

III. HAYATIMA MAL OLAN DERS

Beni insan ettin anam,
İnsana faydalı olayım diye...
Bilmiyordun sanırım,
Diğer analar insancıklarını
Kurşunla, nefretle, ihanetle büyütmüş!
Nihal’im, bu acıyı öğrenmem;
Gönlümde yangın, hayatımda kayıp oldu!

IV. BİR ÇİÇEK, BİR HAYVAN, BİR İNSAN

Alt tarafı:
Bir çiçek koklayıp,
Bir kedi sevip,
Birkaç insan tanıyıp
Sevip gidecektim bu dünyadan...
Nihal’im, sen de bilirsin:
Asıl zenginlik buydu!
Ama nasıl bir karanlığa düştük?
Vicdansızların ortasında,
Saflığımızı kaybettik!

V. NİHAL’İN FERYADI

Nihal’im der ki:
"Gönül aynası çizilirse,
Görüntü çirkinleşmez;
Asıl çirkinlik,
O aynayı kıran eldedir!"
Biz ki;
Anamızdan öğrendiğimiz sevgiyi,
Bu zalim dünyada savunduk...
Ve bu savaş,
Hayatımıza mal oldu!

SON DİZE: ANAMIN VASİYETİ

"Ah anam!
Sen bana:
’Gönlü güzel ol, evlat!’ dedin.
Ama bilmezdin:
Bu çağ, güzelliği idam sehpasında sallandırıyor!
Nihal’im ve ben;
Bir çiçeğe dokunmanın suç sayıldığı,
Bir hayvanı sevmenin ’zayıflık’ olduğu,
İnsana insan diye sarılmanın ’tehlike’ sayıldığı
Bir zamanda...
Gönül güzelliğimizin bedelini ödüyoruz!

Ama bilesin:
Hayatımız mal olduysa eğer,
Satılık değil,
Vicdanımızın kazanç hanesine yazıldı!"