Sensiz bir hayat nasıl geçer ki baba,
Bir yanım eksik, bir yanım yara.
Senin sesin, nefesin, sıcak avuçların
Artık bir hatıra, rüzgâr gibi arada.

Geceleri yıldızlara bakıyorum sessizce,
Her biri gözlerin gibi parlıyor nedense.
Bir tebessümün düşüyor aklıma ansızın,
Yüreğimde sızın, avuçlarımda sensizce.

Evde her köşe senin kokunla dolu,
Bir fotoğraf, bir hatıra, bir eski yolu.
Sesin yankılanır duvarlarda hâlâ,
Ama sarılamam, artık çok uzak bu koku.

Bir çocuğun düşlerini sen büyütürdün,
Bir gülüşünle koca fırtınayı durdururdun.
Şimdi her fırtına içimde kopuyor baba,
Sensizliğin gölgesinde ben küçülüyordum.

Kim doldurur ki bu koca boşluğu?
Kimin sözü, kimin sesi olur senin dokunuşun?
Bir omuz ararım, yaslanacak bir dağ,
Ama senin adınla sızlar her susuşum.

Belki rüzgâr getirir bana bir selâm,
Belki dualarımda bulurum biraz merhamet, biraz devam.
Sensiz büyümek değil, sensiz nefes almak zor olan,
Bir baba yüreği göğe çekilmiş, evlât yerde kalan.

Biliyorum, gökyüzünde bir yerdesin şimdi,
Belki de yıldız olup bakıyorsun gizli gizli.
Ben her “baba” dediğimde, kalbim bir daha sızlar,
Sensiz bir hayat geçer mi, bilmem, ama izlerin hep bizimle kalır.



Kadir Turgut SENS