Konuşmayı da bıraktım artık,
Kelimeler de ihanet eder oldu bana…
Cümle kuruyorum, içinden ben düşüyorum,
Söz ağzımdan çıkmadan kirleniyor,
Doğru bile yalan gibi duyuluyor.

Dinlemeyi de bıraktım,
Çünkü herkes konuşuyor
Ama kimse duymuyor.
Herkes anlatıyor kendini,
Kimse anlamaya cesaret edemiyor kimseyi…

Anladım ki;
Sözler sahte,
Diller sahte,
Gülüşler kiralık,
Vefalar geçici,
Vedalar kalıcı…

Ben en çok da
“Kal” diyenlerin
İlk gidişine alışamadım.
En çok “ölürüm” diyenlerin
Yaşayarak gitmesine yenildim.

Bir sigara yaktım gecenin ucunda,
Dumanı kadar gerçekti yalnızlığım,
İzmariti kadar tükenmişti umutlarım.
Üzerinde tek bir kelime yazıyordu:
Harabe gönlüm.

Bak…
İnsan önce susuyor,
Sonra içine çöküyor,
En son da kendine yabancı oluyor.
Kalabalıkların ortasında
En tenha adres oluyor insanın kalbi…

Ben kalabalıklar içinde kayboldum,
Adımı bilen çoktu,
Yaralarımı bilen yoktu.
Gözlerim doluydu ama
Kimse bardağa bakmadı,
Herkes taşan yere güldü…

Eskiden birine “iyiyim” dedim mi
Gerçekten iyiydim.
Şimdi yıkılmış bir şehre
“Sağlam” diyor gibiyim…
İnandırıcı değil ama
Alışkanlık işte…

Güvendim…
En büyük hatam buydu belki,
Herkesi kendim gibi sandım.
Ben yarayı gizlerken,
Onlar yaradan geçinmeyi öğrendi…

Bir zamanlar içimde çiçek açan insanlar,
Şimdi içimde mezar taşı…
İsimleri kazılı ama
Ruhları çoktan göç etmiş.

Ben artık vedalara erken gidiyorum,
Kalabalıklardan geç çıkıyorum.
Kimseye “son kez” demiyorum
Çünkü sonlar artık ansızın oluyor…

Ne çok inanmışım,
Ne kolay yıkılmışım.
Meğer insan,
En çok da
“Kırılmam” dediği yerden paramparça oluyormuş…

Şimdi sustuysam sebebi edep değil,
Yorgunluk…
İçimde konuşacak takat kalmadı
Kendime bile…

Ben artık
Gelmeye söz verip gelmeyenleri,
“Önemsiyorsun” deyip önemsemeyenleri,
“Yanındayım” deyip ilk fırtınada kaybolanları
Aynı yere koydum:
Yokluğa…

Harabe gönlüm diye yazdım sigarama,
Çünkü içimde yanan yalnız nikotin değildi.
Geçmişti,
Umuttu,
Bir de adını anınca
Hâlâ canımı yakan biri vardı…

Şimdi biri çıksa karşıma:
“Anlat” dese…
Neyi anlatayım?
Anlasaydınız zaten
Bu kadar susmazdım…

Ben artık konuşmayı bıraktım,
Çünkü doğrularım herkese ağır geldi.
Dinlemeyi bıraktım,
Çünkü yalanlara kulağım yoruldu.

Ve anladım sonunda:
Bazı insanlar
Kalbine değil
Sadece kulağına giriyor insanın…
Kalbine girenlerse
Çıkarken en çok kanatanlar oluyor…

Sustum…
Çünkü bu dünyada
En pahalı şeyin hâlâ
İçtenlik olduğunu öğrendim.

Ve harabe gönlüm,
Artık kimseye emanet değil…



Kadir TURGUT