Ben sensizliğe alışmaya çalışırken, Özlemin yüreğime kondu.
Geceleri uyutmadı,
Sabahlara kadar Can çekiştirdi.
Söz vermiştim yastığımı kimseyle paylasmacağıma,
Ne yaptıysam kurtulamadım .
Seni fısıldıyor kulaklarıma,
Engel olmaya çalışıyor duygularıma.
Her saniye bir yaramdan vuruyor geri çeviriyor hatıralarıma.
Anlamıyorsun sanırım;
Yaralıyım sana dedim,
Benden sana merhem olmaz dedin.
Bilmiyorsun ki tuz olsan basardım yaralarıma,
Yeter ki mesafe koyma senle benim arama.
Kelimelerin aciz kaldığı,
cümlelerin dağıldığı,
Sayfaların tükendiği,
İçimi alev alev tutuşturan,
Bütün bedenimi saran,
İliklerime işleyen duygularımı sana nasıl ifade edeyim bilmiyorum.
Hani firak ve vuslatın kesiştiği noktada yürekleri parçalayan güneşin karı erittiği gibi gözyaşları var ya,
Hani boğazın düğümlenir kelimeler içini kemirir bağırmak istersin sesin çıkmaz ya ,
Hani yüksekten düşersin kabusunda tutunmak istersin bütün gücünle bir yere imdat istersin de kimseler duymaz ya ,
Hani yolcusun fırtınadır her taraf toz duman şimşekler gökleri yırtar ve zifiri karanlık, sığınacak bir yerin olmaz ya ,
Hani çöldesin susamışsın hemen ötede serap görürsün,
Koşarsın ona su diye, sen ona koştukça o senden uzaklaşır ya,
Ve yanlızsın seni kimseler umursamaz, Kimseler yanlızlığının farkına varmaz,
Yabani hemcinslerinin kahkahaları iner ya kafana balyoz gibi,
Sende öylece kalakalırsın bir başına.
Ve yanlızlık okyanusunda bir batıp bir çıkıyorsun,
Suyun üstündeki  çöp gibi,
Yılanlar sokulur yanlızlığına dost diye düşmana sarılırsın ya,
İşte ben bu duyguları yaşıyorum,
Bu duygularla sensizliğe alışmaya çalışıyorum...

Kadir TURGUT