Herkes bir yer arar kendine,
Bir dost, bir sırdaş,
Bir kuytu köşe;
Anlatacaklarını bırakabilecek bir heybe…
Ben ise boynu bükük lalelerle konuşurum,
Ak güvercinlere sırrımı fısıldarım gökyüzüne uçunca,
Sarı zambaklara seyre dalarım,
Pınarların şarıl şarıl akan şelalelerin melodisiyle…

Bana deli diyorlar.
Ben deli değilim.
Hem kimin yareni bu kadar sadık kalır ki?
Bir gün sır tutup arkasında aşikar etmeyen,
Kim bunca yükü heybesinde tutarda tek bir cümlesini ziyan etmeden?

Ben deli değilim.
Ben, dostlarımı seçmekte deliysem evet, deliyim.
Siz, sizi satanlarla dost olun,
Ben ise gönlümün kapılarını öyle açarım ki,
Sadakat orada nefes alır, güven orada kök salar.

Dünya maskelerle dolu,
Her gülüş, her sözcük bir tuzak gibi,
Ama ben rüzgârla, yaprakla, suyla konuşmayı bilir,
Ve bilir ki yalnızlık bazen en sadık arkadaştır.

Akşamın koynunda yıldızlarla sohbet ederim,
Ayın gözlerine sırlarımı bırakırım,
Ve bilirim ki her gizli kelime,
Bir gün bir çiçekte, bir kuşta, bir pınarda açar.

Bana deli diyorlar.
Ama bilmezler:
Deli olan, sevgiyi, sadakati ve güveni yitirenlerdir.
Ben, yüreğinde taşımayı bilenlerin bekçisiyim.
Ve kim bana ihanet ederse,
O da kendi karanlığında kaybolur,
Rüzgârda savrulan bir yaprak gibi…

Ben deli değilim.
Ben, gözyaşlarını sessizlikle sulayan,
Sözleri rüzgâra bırakmadan saklayan,
Dostunu seçerken aklını ve yüreğini ölçen bir yolcuyum.

Benim dünyamda sadakat bir tacdır,
Her dostum bir cevher, her sır bir mücevher…
Ve ben, onları tek bir cümleyle bozmam,
Tek bir yanlış kelimeyle karartmam.

Evet, bu delilikse, ben deliyim.
Ama benim deliliğimde çiçekler açar,
Pınarlar coşar,
Ve gökyüzü bana sırdaş olur.

Ben deli değilim,
Ben sadakatle yaşayan bir çınarım,
Köklerim derin, dallarım gökyüzüne uzanır,
Ve içimde taşıdığım her güzellik
Dünyanın en karanlık köşelerini aydınlatır.

Ben deli değilim…
Ben yalnızca, yüreğini ve dostunu bilen biriyim.
Ve hayatımın her anında,
Heybemde taşıdığım sessizlik,
Bütün evrenin melodisine dönüşür.


Kadir TURGUT