Kimse “kal” demedi,
Ben de suskunluğumu bavula koyup çıktım yola.
Gitmek bir tercih sanıldı hep,
Oysa bazen gitmek,
Kimsenin seni tutmaya cesaret edememesidir.
Arkamda bıraktıklarım
Bir şehirden çok
Yarım kalmış cümlelerdi.
Sorulmamış “neden”ler,
Bakılıp da görülmeyen gözler
Ve hep ertelenmiş bir “sen”…
Ben vedalara alışmadım,
Vedalar bana alıştı.
Hangi kapıyı çeksem ardımdan
Bir sessizlik çarptı yüzüme.
Ne bir omuz vardı yaslanacak
Ne de “yoruldun” diyecek bir ses.
Kimse kal demedi…
Belki de kalmamı isteyecek kadar
İnanmadı varlığıma.
Herkes geçiciliğime razıydı,
Ben kalıcı yaralarla dolaşırken.
Gittim.
Çünkü kalmak için bir neden sunulmadı bana.
Bir insan daha ne kadar
Kendi kendine tutunabilir hayata?
Ne kadar kendi adını fısıldayabilir
Unutulmamak için?
Yollar tanıdı beni,
İnsanlar tanımadı.
Ayak izlerim ezberledi yalnızlığımı,
Ama kimse okumadı kalbimin haritasını.
Ben gitmeyi öğrendim,
Çünkü kalmak hep tek taraflıydı.
Bir ben sevdim,
Bir ben bekledim,
Bir ben sustum ki
Kimse incinmesin diye.
Oysa en çok
Sustuklarım incitti beni.
Kimse kal demedi…
Deseydi kalır mıydım bilmiyorum.
Ama bilirim,
Bir kelime bazen bir ömrü yerinde tutar.
Bir “gitme”
Bir insanı hayata bağlar.
Ben şimdi uzakların eşiğinde
Kendime ev kurmaya çalışıyorum.
Adımı bilen yok,
Hikâyemi soran da…
Ama olsun,
Bu kez kalmamı kendim isteyeceğim.
Ve bir gün
Biri çıkıp da “kal” derse,
Bil ki bu yorgun kalp
Gitmeyi değil,
İnanmayı düşünecek önce.
Çünkü herkes gider…
Ama insan,
Bir kez olsun
Kalması için sevilsin ister.


Kadir TURGUT