O gece yer uykusundan uyanmadı,
Yer uykusundan sıçrayarak kalktı.
Gökyüzü yer değiştirdi,
Evler secdeye kapandı,
Ve insan, bir anda
Dünyaya misafir olduğunu hatırladı.

Bir gürültü koptu içimizden önce,
Sonra duvarlar konuştu,
Merdivenler bağırdı,
Kapılar adımızı haykırdı ama
Kimse kimseyi götüremedi yanına…

Bir bardak su devrildi masadan,
Bir ömür devrildi hayattan aynı saniyede.
Saat durmadı,
Zaman parçalandı.

Ayağım yere bastı sandım,
Meğer yer ayağımın altından çekiliyormuş.
Toprak bana değil,
Ben toprağa tutunuyormuşum…

Bir çığlık geçti sokaktan,
Sahibi yoktu,
Adresi yoktu,
Sadece “yardım”dı ismi.
Ve yardım
O gece herkese yetmedi…

Toz çöktü gökyüzüne,
Yıldızlar boğuldu.
Bir bina diz çöktü önümde,
Bir anne diz çöktü evladının başında,
Ve bir şehir
Kendi ağırlığı altında yetim kaldı.

Enkazın altında zaman başka akıyor,
Dakikalar yetim,
Saatler öksüz…
Bir nefes, bir ömürle yarışıyor,
Bir el, bir hayatı
Geri çağırıyordu karanlıktan.

Bir el uzandı taşların arasından,
Ne yüzünü gördüm,
Ne adını…
Ama o el tuttuğum en ağır emanetti.

Sesler geldi sonra,
“Buradayım” diyen umutlar,
“Buradaydım” diyen sessizlikler…
Bazıları toprağın altından çıktı,
Bazıları
Toprağın kalbine gömüldü.

Bir çocuğun ayakkabısı duruyordu kaldırımda,
Sahibi yoktu…
Bir ninni yarım kaldı bir odada,
Devamını ölüm aldı.

İnsan o gece şunu öğrendi:
Ev dedikleri şey beton değilmiş,
İnsanmış.
Duvar dedikleri omuzmuş,
Çatı dedikleri dua…

Gün doğdu sonra,
Ama güneş eskisi gibi doğmadı.
Işık vardı,
Ama sıcaklık yoktu.
Çünkü bazı sabahlar
Aydınlatır ama ısıtmaz.

Adımı sordular,
Unuttum sandım…
Meğer ben,
O gece kendimi enkazın altında bırakmışım.
Çıkan sadece bedenimdi.

Artık yüksek sesle gülmüyorum,
Çünkü çok sesli hayatlar
Bir gecede susabiliyor.
Artık “yarın” derken
Yutkunuyorum,
Çünkü yarın
Bazen bir ihtimalden ibaret.

Ey hayat,
Bizi o gece yerle bir ettin
Ama şunu başaramadın:
Merhameti yıkamadın,
İnsanlığı enkaz altında bırakamadın.

Bir battaniyede dünya ısındı,
Bir tas çorbayla şehir ayağa kalktı,
Bir sessiz sarılış
Bin kelimeden ağır geldi.

Ben depremi duvarlarda değil,
Kalbimde yaşadım.
Sarsılan binalar değildi sadece,
Sarsılan
İnsanın kibriydi.

Artık yere her bastığımda
Bir daha basamayacakmışım gibi dikkatliyim.
Çünkü toprağın da bir sabrı var,
Ve insan
Onu çok hoyratça tüketiyor.

Ve bil ki ey hayat,
Bir daha sallanırsan
Ben kaçmam…
Birinin elinden tutarım.
Çünkü ben bir gecede şunu öğrendim:

İnsan,
En çok başkasını ayakta tutarken
Hayatta kalıyormuş.


Kadir TURGUT