Adalet sadece “ben haklıyım” demek değil,
Bazen aynaya bakıp,
“Acaba ben mi incittim?” diye sorabilmektir…
İnsan dediğin biraz da kendine sanık olabilmeli,
Kendi kalbinin bileklerine kelepçe vurabilmeli gerektiğinde.

Herkes masum bu çağda,
Herkesin eli tertemiz güya,
Ama sokaklar neden bu kadar kirli anne?
Neden vicdan dediğimiz şey
En çok karanlıkta kayboluyor?

Birileri bağırıyor adalet diye,
Ama sesi başkasının boğazında düğümlü.
Birileri doğruluktan söz ediyor,
Ama cümleleri yalanın gölgesinde büyüyor.
Biri affı kutsuyor,
Diğeri intikamı dua diye okuyor.

Ben artık haklı olmaktan korkuyorum,
Haklı olanın da canı çok yanıyor çünkü.
Haksız olduğunu bilip susanın
Yükü bazen daha ağır geliyor omuzlarıma.

Ve ölüm…
Ölüm en güzel bahanesi ayrılığın derler ya…
Ne giden suçlanır,
Ne kalan umutlanır…

Ölüm gelince kimse hesap sormaz,
Kimse yarım kalan cümlelerin peşine düşmez,
Kimse “neden” diye yakana yapışmaz insanın.
Bir tabut kapatır bütün tartışmaları,
Toprak örter bütün soruları.

Ama ya sağken yapılan ayrılıklar?
İşte onların ölüleri vicdanımızda gömülür,
Duaları boğazımızda kalır,
Toprağı gözümüzün önünde kabarır.

Giden suçsuzdur denir,
Kalan masum sayılır…
Oysa en çok enkaz
İki suskun yürek arasında büyür.

Sen gittin…
Ben yaşadım.
Ama ikimiz de biraz öldük,
Bunu kimse saymadı.

Adalet terazisi şaştı artık,
Aşkı tarttığı kefede kibir duruyor,
Sabır yerine gurur ağırlık yapıyor.
Bir bakış bin kelimeyi öldürüyor,
Bir susuş koskoca ömrü hükümlü kılıyor.

Bazen bir insanı sevmek,
Mahkemede kendini savunamamak gibidir,
Suçun yoktur belki
Ama cümlelerin yetmez kendini temize çıkarmaya.

Ben senin yokluğunda
Kimliğimi kaybettim biraz,
Adımı hâlâ taşıyorum ama
Ruhum nüfus cüzdanımdan silik.

Geceyle aram bozuldu mesela,
Eskiden karanlıkta dinlenirdim,
Şimdi karanlık bende dinleniyor.
Yıldızlar suç ortağım oldu,
Sustukça çoğaldılar.

Adalet,
Bazen affedemediğin kadar sevebilmektir,
Bazen vazgeçemediğin kadar susabilmektir.
Her savaş meydanında kazanılmaz,
Bazı zaferler yenilgiden doğar.

Ve ölüm…
O hiç taraf tutmaz,
Ne seni haklı çıkarır,
Ne beni masum…
Sadece perdeyi indirir,
Oyunu yarım bırakır.

Geride kalan bizler ise
Rolünü ezberlemiş acemiler gibi
Aynı sahneyi ömrümüz boyunca tekrar ederiz.

Kim haklıydı?
Kim yanlıştı?
Artık ne önemi var…
Toprak hepsini eşit yapıyor.

Ama yine de soruyorum kendime her gece:
Adalet sadece benim haklı olmam mıydı?
Yoksa senin de incinmiş olabileceğini
Bir an olsun düşünmem miydi adalet?

Eğer ölmek ayrılığın en kolay bahanesiyse,
Yaşamak en ağır yükü olmalı bunun…
Çünkü yaşayan bilir:
Ne giden tamamen suçsuzdur,
Ne kalan bütünüyle umutlu…


Kadir TURGUT