Gelenlerin gittiği ve gidenlerin hiç dönmediği
Bir yolculuktur hayat dediler bana…
Ben de inandım,
İnandıkça yol uzadı,
Yol uzadıkça ben kısaldım içimde.

Kimi valizini sevgiyle topladı,
Kimi kırık bir cümleyi bıraktı arkasında.
Giden gitti işte,
Ne arkasına bakabildi
Ne önünü görebildi…
Bir kör ayrılığın ortasında
Herkes biraz yolcu, biraz kayıp.

Ben en çok kalanlara acıdım,
Çünkü gidenin yükü sırtındadır
Kalanın yükü kalbindedir.
Giden ardına bir veda bırakır,
Kalan ardına bir ömür…

Kapılar var bu hayatta;
Kimine umut diye açılır,
Kimine mezar sessizliği olur.
Kimi kapıdan girince çocuk kalırsın,
Kimi kapıdan çıkınca bir daha gülmezsin.

Ben bir gidişte öğrendim
Aynı kalamayacağımı…
Döndüm aynaya baktım,
Aynadaki ben de gitmişti Meğer.
Kalan sadece alışmakmış…

Zaman dedikleri şey,
Bir kapıyı kapatıp
Ötekini yüzümüze çarpan rüzgâr…
Her rüzgâr savurmaz mı insanı biraz?
Savurur…
Ve insan bazen en çok kendinden ayrılır.

Gidenlerin ayak izleri kalır sokaklarda,
Kalanların kalp izleri kalır duvarlarda.
Birinde hayat akar,
Birinde acı kurur.
İkisi de susar,
Ama biri konuşur geceler boyunca.

Kimi giderken söz verir:
“Dönerim…”
Hayat da gülümseyerek izler onu,
Çünkü hayat bilir;
Bazı dönüşlerin yolunu bile siler zaman.

Ben gidenleri affettim,
Çünkü gitmek bazen
Kalmanın başka bir adıdır…
Ama kalanları
Kim affedecek?
Her gün yeniden bırakılanları…

Bir adam tanıdım,
Adı umut, soyadı kırgınlık…
Yolda tanıştığı herkesi kardeş bildi,
En çok da yolda yalnız kaldı.
Meğer bu hayatta bazı omuzlar
Sadece yük bırakmak için varmış…

Gelenler gider,
Gidenler geri dönmez…
Ama bazı gidişler var ki
İnsanın içinden çıkar,
Ömür boyu sızlar.
Adını koyamazsın,
Ama her gece yokluğundan ölürsün.

Ben artık yol sormuyorum hayata,
Çünkü her yol bir kayba çıkar.
Ben artık kimseye “kal” demiyorum,
Çünkü kalanlar da en az gidenler kadar
Yaralar insanı…

Ve şunu çok geç öğrendim:
Hayat bir yolculuk değil sadece…
Hayat,
Gidenlere alışma sanatıdır.
Kalanlara katlanma sabrıdır.
Ve insanın en çok da
Kendi içine yürüyüşüdür…

Gelenlerin gittiği,
Gidenlerin dönmediği bu yerde
Ben hâlâ bir umut bıraktım kapı eşiğine…
Biri dönerse diye değil,
Ben kendimi bulursam diye…


Kadir TURGUT