Bu bir veda değildir belki,
Ama kalbin harflerden çekildiği yerdir.
İnsan bazen konuşmayı değil,
Susmayı öğrenir;
Çünkü bazı acılar
Söze sığmayacak kadar ağırdır.

Uzağım şimdi sana,
Mesafelerden değil, zamandan.
Aynı şehirde olsak bile
Aynı anda değiliz artık.
Sen bir mevsimde kaldın,
Ben başka bir takvimde üşüyorum.

Hatırlıyorum;
Bir bakışın vardı,
İçimdeki bütün duvarları yıkan.
Ne söyledin bilmiyorum,
Ama sustuğum her yerde
Sesin yankılanıyor hâlâ.
Demek ki bazı cümleler
Dudaktan değil, kaderden dökülür.

Sorarsan hâlimi,
İyiyim demeyi unuttum.
Kötüyüm demek ise
Sana haksızlık gibi geliyor.
İnsan sevdiğine kızamaz ya,
İşte ben de kendime kızıyorum
Seni bu kadar sevmekten ötürü.

Geceler uzun,
Dualar yarım.
Bir adını anıyorum,
Bir susuyorum.
Çünkü her anış,
Bir kaybı yeniden yaşamak gibi.
Rabbim biliyor;
Ben seni unutmaya değil,
Taşımaya çalışıyorum.

Bir şehrin ışıkları altında
Yalnızlığımı gezdiriyorum.
Kalabalıklar geçiyor yanımdan,
Kimse beni görmüyor.
Oysa ben,
Bir çift gözde kaybolmuştum bir zaman,
Şimdi bütün gözlerde yokum.

Sitemim yok sana,
Sitem insanın kendine olur.
Ben seni değil,
Sana yetişemeyen kalbimi sorguluyorum.
Hangi dua eksikti,
Hangi sabır erken tükendi,
Bilmiyorum.

Kalem elimde duruyor,
Ama yazmak istemiyor artık.
Çünkü her kelime,
Bir adım daha uzaklaştırıyor beni senden.
Ve ben,
Yaklaşmak isterken kaybolmaktan korkuyorum.

Belki bir gün,
Bu sessizlik dile gelir.
Belki bir gün,
Susmak da affedilir.
Ama bugün,
Ben suskunluğumu kuşanıyorum
Bir kefen gibi.

Bil ki;
Gitmek vazgeçmek değildir her zaman.
Bazen kalmamak,
Daha fazla incitmemek içindir.
Ben seni ardımda bırakmıyorum,
İçimde bir yere emanet ediyorum.

Ve şimdi,
Son kez değil belki,
Ama en derin yerimden susuyorum.
Çünkü bazı sevdalar
Konuşarak değil,
Allah’a bırakılarak yaşanır.

Kadir TURGUT