Biliyor musun,
mevzu derin;
bir cümleye sığmıyor olan biten.
Yarım gülüş,
tam hüzün…
İnsan en çok buradan yeniliyor hayata.

Biliyor musun,
bazı suskunluklar bağırmaktan daha yorucu.
İçinde taşıdığın cümleler,
diline uğramadan yaşlanıyor.
Her şey yolundaymış gibi yapmak,
en ağır işçilik bu dünyada.
Alnının teri değil,
yüreğinin sızısı akıyor gecelere.

Bir kahve soğuyor masada,
sen ısınıyorsun hatıralara.
Geçmiş dediğin,
hep kapıyı çalmadan giriyor içeri;
ne kovabiliyorsun,
ne misafir edebiliyorsun adam gibi.
Kalıp kalıyor orta yerde,
senin gibi,
yarım kalmış bir cümle gibi.

Biliyor musun,
insan bazen güçlü durmaktan yoruluyor.
Kimseye yük olmamak adına,
kendi omuzlarını çökertiyor.
Gülüyoruz ya hani,
alışkanlıktan.
Yoksa mutluluk değil bu,
hayatta kalma refleksi.

Bir şeyler eksik,
ama ne olduğunu tam söyleyemiyorsun.
Kalbin biliyor,
aklın inkâr ediyor.
İşte tam burada,
yarım gülüş düşüyor yüzüne,
tam hüzün yerleşiyor içine.
Çünkü bazı boşluklar,
insanla dolmuyor.

Biliyor musun,
insan en çok “iyiyim” derken yalan söylüyor.
Karşısındakini değil,
kendini ikna etmeye çalışıyor.
Bir gün geçiyor,
bir gün daha;
takvim ilerliyor,
sen yerinde sayıyorsun.
Zaman akıyor da,
içindeki saat bozuk sanki.

Gece olunca,
her şey daha gerçek.
Gündüz saklanan ne varsa,
karanlıkta sıraya giriyor.
Bir pişmanlık omzuna dokunuyor,
bir “keşke” saçlarını okşuyor.
Uyku bile çekiniyor,
senin gözlerine uğramaya.

Biliyor musun,
insan en çok anlaşılamadığında yalnız.
Kalabalıklar içinde,
adını fısıldayacak kimse yoksa,
sessizlik daha da ağırlaşıyor.
O yüzden bazen susuyorsun;
çünkü anlatmak,
anlaşılmayınca daha çok acıtıyor.

Bir yol var önünde,
gidecek gibi duruyorsun ama,
ayakların seni ele veriyor.
Cesaret dediğin şey,
korkunun yokluğu değil;
korkuyla yaşamayı öğrenmek belki de.
Ama her öğrenişin bir bedeli var:
biraz umut,
biraz masumiyet.

Biliyor musun,
hayat dediğin,
çoğu zaman prova yapmadan sahneye çıkmak gibi.
Repliğini unutuyorsun,
rolün ağır geliyor,
perde kapanmıyor bir türlü.
Ve sen,
alkış beklemeden devam ediyorsun;
çünkü vazgeçmek,
herkesin harcı.

Yarım gülüşle yürüyorsun hâlâ,
tam hüznü cebinde taşıyarak.
Kimse fark etmiyor belki,
ama sen biliyorsun.
İşte bu yüzden,
mevzu derin.
Ve bazı şiirler,
bitmek için değil,
dayanmak için yazılıyor.

Kadir TURGUT