Beni kelepçeyle değil,
Bir bakışla aldılar içeri.
Suç aleti yoktu ortada,
Ama karar çoktan verilmişti.

Soru sormadılar önce,
İsmimi söylediler sadece.
Meğer bazı isimler
Suçtan önce gelirmiş hayatta.

Duvarlar konuştu benim yerime,
Ben sustum…
Çünkü sustukça dinleneceğimi sandım,
Oysa sustukça büyüdü iftira.

Annem kapıda bekledi aylarca,
Her gelen posta kalbimi çaldı.
Babam yaşlandı bir kâğıdın üzerinde,
Ben gençliğimi bir dosyada kaybettim.

Koğuşta her gece farklı bir kader horlardı,
Kimi cinayetini,
Kimi masumiyetini sayıklardı.
Ben uyurken değil,
Uyanıkken yoruldum en çok.

Adalet dedikleri
Gece mesaisine kalmıştı,
Gündüz hep kördü.

“Yapmadın mı?” dediklerinde
İlk başta bağırdım,
Sonra anlattım,
Sonra sustum…
En son kendim bile inanmayı unuttum.

Çıktım bir gün,
Kapı açıldı ama içim kapanmadı.
Mahkûmiyet bitti,
Ama zan kaldı.

Mahalle eski mahalleydi,
Ama bakışlar yeni…
Selamlar yarım,
Sırtlar tam dönüktü.

O gün öğrendim:
Bazı insanlar suçsuzluğunu
Hayatı boyunca taşır.


Kadir TURGUT