Bu akşam içimde bir sessizlik var,
Ne rüzgârı duyuyorum ne kendi ayak sesimi.
Sanki dünya bir perdenin arkasında kalmış,
Ben sadece gölgeme emaneten verilmişim.

Gölge…
Hani şu her adımda beni takip eden,
Kaçsam gelmeyen,
Dursam yanıma kıvrılan o sessiz yoldaş…
Bugün onunla konuşmak istedim.
Belki de yıllardır anlatamadığım şeyleri
Bir tek o anlayacaktı.

“Ben kimim?” dedim ona.
Gölge kımıldadı,
Sanki duvarın boyunda uzayan bir hikâyeye döndü.
“Sen,” dedi,
“Koşarken yorulan ama durunca da kaybolan bir insansın.
Kendini hep yarım bırakan,
Ama tamamlanmaktan da korkan…”

Sustu.
Ben sustum.
Sessizlik büyüdü.

Sonra yeniden konuştu:
“Sen, insanların yanında güçlü durup
Yalnız kalınca titreyen bir ruhsun.
Kırılmak istemiyorsun ama
Dokunulmayınca da eksiliyorsun.
Seni en çok sen incittin,
En az da sen sardın yaralarını.”

Bu sözler ağır geldi bana.
Ama gölge haklıydı;
İnsanın kendine itiraf edemediğini
Bazen en karanlık olan söyler.
Ben yıllardır içimde taşıdığım
O kırılmış aynayı
Bugün ilk kez elime almıştım.

“Peki,” dedim,
“Ben ne olacağım?”
Gölge, duvara yaslanmış bir bilge gibi
Usulca cevap verdi:
“Ne olmak istiyorsan oyduğun şey olacaksın.
Kendini ne kadar susturursan,
O kadar başkalarının sesiyle yaşarsın.
Ama bir gün
İçindeki sessizlik sana yetmeye başlayınca
Anlayacaksın…
Kimse senin kadar sana sahip çıkamaz.”

Sonra gece çöktü,
Gölgem küçüldü,
Karardı,
Neredeyse yok oldu.
Ama içimde söyledikleri kaldı.
Öyle derin, öyle dokunaklı…

O an anladım ki:
İnsanın gerçek dostu,
Karanlıkta bile onu terk etmeyen
O gölgedir aslında.
Ne yargılar,
Ne aldatır,
Ne arkadan vurur.

Ve ben
Gecenin en koyu yerinde
Kendi gölgemden öğrendim hakikati:

“Bir insanın en büyük savaşı
Kendine rağmen ayakta kalmasıdır.”

O gece kendime bir söz verdim:
Artık susan değil,
Kendisini duyan olacağım.
Gölgem ne kadar karanlık olursa olsun
Onunla yürümekten korkmayacağım.
Çünkü ben biliyorum:
Işığın olduğu her yerde
Gölge bana eşlik edecektir.

Ve ben
Bir ömrün sonunda değil,
Tam da bu sessiz gecede
Kendimi yeniden buldum.


Kadir TURGUT