Bir gün durdum,
Sesimi bile susturup kalbimin kenarına iliştim.
Kendimi, dışarıdan biri gibi izledim;
Kimin yolunda izim kalmış,
Kimin yüreğinde silinmişim,
Tek tek yokladım bütün hatıraları.

Öğrendim ki,
İnsan bazen kendi hikâyesinin misafiridir.
Kendi yüreğinde bile konaklayamaz uzun süre
Eğer değer vermediklerinin ağırlığını taşıyorsa.
Ve ben taşıdıklarımı indirdim bir bir,
Taşırken eğilen omuzlarım
İlk kez doğruldu o gün.

Baktım,
Kim beni gerçekten duymuş,
Kim sadece kendi sessizliğine fon yapmış sesimi?
Kim gönlünde beni saklamış,
Kim beni unutmak için benimle konuşmuş?
Kim gidişimi acıyla değil,
Rahatlamış bir nefesle karşılamış?

Anladım…
İnsan bazen sevilmeyi değil,
Eksilmeyi öğrenir önce.
Ve eksildikçe fark eder
Kimde tamamlanacağını,
Kimde daha da yarım kalacağını.

Bu yüzden geri çekildim kalabalıktan,
Çünkü kalabalık insanı yalnızlaştırır bazen.
Sesler çoktu ama söz gerçek değildi,
Yüzler gülerdi ama gönüller yabancıydı.
Ben o yabancılığa karışmaktansa,
Kendime döndüm.

Kendi içimle konuştum uzun uzun:
“Kim seni hak etti?” dedim,
“Kim seni yarı yolda bıraktı?”
“Kim seni bir ömür saklar,
Kim seni bir gün bile taşıyamaz?”

Cevaplar ağırdı ama gerçekti.
Ve ben o gerçeklerden bir ömürlük ders çıkardım:
Hiç kimseye, kendine verdiğinden fazla anlam yükleme.
Hiç kimsenin yokluğunu varlığından değerli sanma.
Ve en önemlisi,
Senin kalbine sığınmayan birine
Kalbini mesken eyleme.

Şimdi?
İçimde huzur,
Omuzlarımda hafiflik,
Bakışlarımda bir bilgelik taşıyorum.
Kendimi artık daha iyi tanıyorum.

Çünkü anladım ki:
Bazen hayatın en büyük mucizesi,
Geride kalanları değil
Gerçekten kalanları görmektir.

Ve ben gördüm.


Kadir TURGUT