Bir sabah valiz konuştu evin içinde,
Kilitler suskun,
Duvarlar şahit…
Annemin eli titriyordu kapı kolunda,
Sanki ben değil de
Evden bir ömür çıkıyordu.

Bavul hafifti,
İçim ağır…
İnsan en çok
Götüremediklerini taşır gurbete.

Otogara vardık,
Kalabalık vardı
Ama kimse kimseyi görmüyordu.
Herkes kendi gidişine bakıyordu,
Herkesin dönüşü belirsizdi.

Babamın gözleri yere bakıyordu,
“Git” diyordu susarak…
Ama sustuğu yerde
Bir dağ devriliyordu.

Sarılmak diye bir şey var ya,
Hani beden bedene değil de
Can cana değince olur,
İşte tam orada
Boğazım düğüm düğüm oldu.

Annem “üşüme” dedi,
Ben “dönmeye geç kalırsam üşürsün” diyemedim…
Bazı cümleler
İnsan yaşasın diye yutulur.

Otobüs çalıştı,
İçimde bir şey durdu.
Teker döndükçe
Ev yerinde saydı.

Camdan baktım son kez,
Annem küçüldü,
Babam eğildi,
Ev silindi,
Ben büyümedim…
Sadece uzaklaştım.

Gurbet dedikleri şey
Bir şehir değilmiş,
İnsanın
Kendi diline yabancı kalmasıymış.

Aynı “merhaba”yı başka dillerde söyledim,
Ama hiçbirinde
Annemin mutfağı kokmadı hayat.
Hiçbir sokak
Çocukluğuma çıkmadı.

Çalıştım,
Kazandım,
Kaybettim…
Ama en çok
Kendimden eksildim.

Bir gün aynaya baktım,
Yüzüm bana benziyordu
Ama gözlerimde ben yoktum.
Çünkü bazı insanlar
Uzun süre kendilerinden uzakta kalınca
İç kiracısına dönüşür.

Bayramlar geldi,
Telefonlar çaldı,
Sesler titredi…
Sarılamadık.
Teknoloji artık ölüyü taşıyor,
Ama hasretin kefenini açamıyor.

Babam yaşlanmıştı bir fotoğrafta,
Annemin saçına kış düşmüştü.
Ben ise hâlâ
Giderkenki yaşımda kalmıştım.

O gün anladım:
Bazı insanlar memleketten gider,
Bazı insanlar
Memleketin kendisi olur da
Gidemez…

Dönmek istedim,
Ama dönüşler de pahalı artık.
İnsan bazen parasını değil,
Hayatın tam ortasını kaybediyor.

Şimdi bir başka memlekette
Kendi dilimde susuyor,
Kendi evimde misafir kalıyorum.
Ve her gece
Bir tren sesi geçiyor içimden
Varacağı yere varmadan…

Ey hayat,
Beni okyanustan okyanusa savurdun
Ama şunu başaramadın:
Annemin duasını
Pasaporta damga yaptıramadın.

Bir gün döner miyim bilmem…
Ama bildiğim bir şey var:
Ben gitmedim aslında,
Beni
Hasret sürgüne yolladı.

Ve şimdi her gece
Bir peronda kalmış gibi yaşıyorum:
Ne tam gidenim,
Ne tam dönenim…
Sadece
Bekleyenim.


Kadir TURGUT