Bir masalda kalmamalı bazı şeyler,
Sevgi gibi,
Sadakat gibi,
Dürüstlük gibi…
Eğer insan sevecekse,
Adam gibi sevecek;
Ya da hiç teşebbüs etmeyecek,
Yüreğinin yetmediği yollara sapmayacak,
Vebalini taşımayacak,
Kırmayacak umutları,
Harcamayacak bir ömrü,
Kısa da olsa, tek bir anı bile
Menfiye kurban etmeyecek.

Sevgi…
Çıkar olmadan,
Gizli, sessiz,
Gerçekten Allah için olmalı;
Her ne deniyorsa adına,
Hakkıyla olmalı,
Temiz ve duru,
Kirlenmemiş bir nehir gibi,
Taşmadan, taşkın olmadan,
Kalbin derinliğinde saklanmalı.

Sadakat…
Bir zincir değil, bir gönül bağı olmalı,
Sözden önce davranışta belli olmalı,
Her bir adımda dürüstlük gibi,
Işığıyla yol göstermeli karanlıkta.
Yoksa hiç girme yüreğin,
Boş yere tüketme nefesini,
Bir masalda kalacaksa eğer,
O masal, rüyada kalsın,
Gerçek olmasın, gerçek olamazsa…

Ve dürüstlük…
Bir maske değil, bir aynadır;
Kendi gözünde temiz, başkasının gözünde değerli,
Konuşmadan da anlaşılmalı,
Gülümsemeden de belli olmalı.
Bir kere bile menfiye çarpmasın,
Kirletmesin ruhu,
Hakkın ve sevginin ışığını.

İşte öyle sevmeli insan…
Küçük hesaplar gütmeden,
Kendi çıkarını düşünmeden,
Yalnızca vermeyi bilerek,
Vermekten yorulmadan,
Ta ki son nefese kadar.
Ve anlasın ki;
Sevgi, sadakat ve dürüstlük bir masal değil,
Gerçekten yaşanacak bir mucize…
Her adımıyla, her bakışıyla,
Her sessiz duasında var olan bir gerçek…

O zaman anlar insan:
Bir masalda kalacaksa,
Sadece masal kalsın,
Kalbin, gönlün, yüreğin
Hiçbir masalda kalmasın;
Gerçek olsun, saf olsun,
Ve Allah için olsun her şey.


Kadir TURGUT