Tüm dualarımın kabul olmuş halisin dedim ya,
Meğer insan bazen
Kabul sandığını kayıp zannedermiş…
Ben seni Allah’tan istedim,
Hayat benden aldı!
Şimdi söyle,
Bu hangi adaletin terazisi?

Kalbimin kıblesine düşen en zarif duaydın,
Ama yönümü sana çevirirken
Kendimden çıktım haberim yoktu.
Sen hep “bir gün” dedin,
Ben her gün eksildim!
Bazı bekleyişler sabır değil,
Resmen iç kanamadır…

Elbet bir gün o kalbin benim olacak diyordum,
Kendi kendime masal anlatıyormuşum…
Nasip dediğin şey bazen
İnsanla alay eden bir kelimedir,
Umut verir gibi yapıp
Sonra insanın eline yalnızlığı tutuşturur!

Ben hep sevgili olalım istedim,
Çünkü ben duygularla hep yenik düşerim,
Ama sen hep mantıkla kazandın!
Ben kalbimi sürdüm masaya,
Sen ihtimali bile koymadın ortaya!

Ben seni bir heves gibi sevmedim!
Bir anlık değil,
Bir ömürlük yanılgı gibi sevdim!
Beni en çok ne yaktı biliyor musun?
Hiçbir yanlış yapmadım sana karşı…
Ama yine de kaybettim!

Geceleri sana yazdım,
Gündüzleri sana sustum,
Herkese güçlü göründüm,
Bir tek sana yenik düştüm!
Bazen diyorum ki:
Keşke seni hiç tanımasaydım…
Ama sonra kalbim bağırıyor:
“Yalan! En güzel yarayı o açtı!”

Ben seni sevdim,
Sen beni ihtimalde tuttun!
Ben can verdim,
Sen “zaman” dedin!
Bazı insanlar
Sevilmez, bekletir…
Ve beklemek,
Ölmekten daha uzun sürer!

Şimdi bana “nasip” deme!
Nasip dediğin şey
İnsanı bu kadar parçalamamalı!
Ben Allah’a küsmem,
Ama kadere çok kızgınım!
Çünkü ben istemedim bu kadar sevmeyi,
Ama yaşadım!

Ve hâlâ diyorsun ki:
“Belki…”
Ben “belki”lerde
Ömrümü kaybettim!
Sen kesin olmadın,
Ben kesin bittim!


Kadir TURGUT