Bir gün bir ağrı girdi sol yanıma,
Adı yoktu, tarifi yoktu, dili yoktu,
Sanki içimde bir dağ ansızın çökmüş,
Sanki kalbim kendi mezarını kazıyordu.
Zaman durdu…
Nefes nöbet değişti göğsümde,
Bir içeri, bir dışarı
Ölümle hayat arasında gidip gelen bir nöbetçi gibi.

“Bu son” dedim,
İçimden sessizce helalleştim her şeyle…
Annemin sesi geçti kulaklarımdan,
Bir dostun yarım kalan cümlesi,
Sevdiğimin gözlerinde bıraktığım iz,
Ve en çok da
Vedalaşamadıklarım ağrıdı içimde…

Bir boşluğa düştüm sonra,
Ne karanlıktı, ne aydınlık…
Gözlerimi açtım;
Üstümde koca bir beyazlık,
Etrafımda yüzleri maskeli yabancı kaderler,
Sorgu zili çalıyor sandım,
“Acaba sıra bana mı geldi?” dedim içimden.

Bir ses yankılandı uzaklardan:
“Nabız düşüyor…”
İşte o an anladım,
Kalbim isyan bayrağını yarıya indirmiş…
Meğer ben ameliyat masasına çoktan yatırılmışım,
Ölüm beni bulmuş da,
Henüz kararını vermemiş…

Dilimde tek bir cümle kaldı o an:
“Doktor bey…” dedim,
“Ne yaparsanız yapın,
Ama orda sevdiklerim var…
Onlara dokunmayın.”
Kendi canımdan vazgeçtim o saniye,
Başka bir cana kıymayın diye…

Sonrası sis…
Hafızam sus pus,
Zaman dilsiz,
Ben yokum…

Sonra yine bu dünya,
Aynı duvarlar, aynı tavan,
Ama ben aynı ben değilim artık…
Sol yanımda bir çizik var şimdi,
Bıçak izi değil,
Hayatın imzası…

Her ne kadar hırpalasan da ey dünya,
Her ne kadar yorsan, kırıp büksen ruhumu,
Kalbimi yarı yolda bıraksan da,
Ben yine de
Sevdanın karşısında geri kaçmadım.

Çünkü ölümle göz göze gelen bilir:
Kibir ne kadar ucuz,
Kin ne kadar boş,
Kavgalar ne kadar çocukça…

Artık sevdiklerimin gülüşü
Günde bin defa çarpıyor kalbime,
Ve benim kalbim
Her tekleyişinde şükre dönüyor.

Ben ölümü sol yanımda tanıdım,
Ama yaşamayı sağ yanımla seçtim.
Bir daha canım yanarsa bil ki,
Bu defa kaderden değil,
Sevgiden yana yanacak…

Ve bil ki ey hayat,
Her ne kadar hırpalasan da…
Ben yine de
İçimde merhameti
Ameliyatla aldırmadım…


Kadir TURGUT