Sözler kime yazılırsa yazılsın,
Şarkılar kime söylenirse söylensin,
Bir cümle bulup içinden
SANA diye okumak,
SANA diye dinlemek,
SANA diye mırıldanmak…
İhtiyacı var kalbimin bu tercümeye.
Ruhumun sevgine ihtiyacı var,
Şu gençlik ömrümün,
Şu biçare gönlümün
Her gün, her an
SANA ihtiyacı var…

Rabbim,
Kalabalıklar içinde kayboluyorum bazen,
Sesim çok ama sözüm yok,
Yolum var ama yönüm yok…
Bir ben var bende, benden içeri kaçan;
Bir de Sen varsın her şeye rağmen beni bırakmayan.
Ben düşerken bile tutan bir Kudretin adını
Kalbimin en kuytu yerinde saklıyorum.

Yorgunum Rabbim…
Dünyaya benzeyen sevdalardan,
Bir mendil kadar vefası olan dostluklardan,
Gülüşü bol ama duası kıt zamanlardan yorgunum.
Bir tebessümle aldatılan kalbimi
Bir secdeyle uyandır ne olur.

Bazen susuyorum,
Konuşsam kendimden taşacağım,
Sussam Sana sığınacağım…
En çok da bu sessizlikte büyüyor adın.
Dilimin ucunda değil artık,
Yüreğimin tam ortasında duruyor ismin.

Rabbim,
Kimseye anlatamadığım kırıklarımı
Sen tek tek biliyorsun ya,
İşte o yüzden kalbim Sana daha çok benziyor.
Ben düştükçe Sen büyüyorsun içimde,
Ben azaldıkça Sen çoğalıyorsun.

Bir ömür verdin,
Bir kalp verdin,
Bir de bu kalbi Sana emanet edecek
Korkuyu verdin…
Ne garip tecelli:
İnsan en çok korktuğu yere en çok sığınıyor.

Rabbim,
Bazen günahlarım omzuma çöküyor,
Bazen pişmanlıklarım dizlerime vuruyor.
Ama Sen öyle bir Rahmansın ki
En karanlık geceme bile
“Sabah var” diye umut bırakıyorsun.

Dünya dediğin
Birkaç heves, birkaç vedadan ibaret.
Ne tuttuğum dal kalıcı,
Ne kurduğum hayal ebedî…
Bir tek Sana açılan eller
Hiç boş dönmüyor bu hayatta.

Rabbim,
Beni bana rağmen bana bırakma…
Nefsimin sesini kısmayı
Kalbimin feryadına tercih etmek istiyorum.
Her yanlışımı Sana doğruyla düzeltmek,
Her düşüşümü Sana yöneliş bellemişim.

Öyle bir sev ki beni,
Başka sevgilere hevesim kırılsın.
Öyle bir çağır ki beni,
Dünyanın bütün davetleri sustursun.
Öyle bir affet ki beni,
Kendi yüzüme bakmaya cesaretim olsun.

Gençliğim geçiyor Rabbim,
Zaman kum gibi akıyor parmaklarımdan.
Bir gün daha eksiliyorum dünyadan,
Bir gün daha Sana yaklaşıyorum farkında olmadan.
Ömür dediğin şey
Azalırken çoğalan tek yolculuk.

Rabbim,
Ben Sana gecelerimi getirdim,
Uykusuzluklarımı,
İçimde büyüyen korkularımı…
Sen bana sabahı ver,
Sükûtu ver,
Kalbime razı olmayı öğret.

Bir gün herkes gidecek,
Ben de gideceğim…
Ama Sen kalacaksın Rabbim.
İsmim silinse de
Adın kalacak içimde.
Sesim kısılsa da
Duam kalacak ardımda.

Ve ben biliyorum:
Beni en çok Sensizlik korkuturdu,
Şimdi en çok Sana varmak büyütüyor içimi.
Çünkü anladım ki Rabbim,
İnsan dünyada neyi severse sevsin,
Eninde sonunda
SANA muhtaç kalıyor.

Kadir TURGUT