Kırık Bekleyiş

Bir ömrün gölgesinde yürüdüm,
Adımlarım hep yarım kalmış yolları arşınladı.
Bir umudun peşinde geceleri tükettim,
Her sabah içimde daha derin bir boşlukla uyandım.

Gözlerim sana dönük kaldı yıllarca,
Bir bakışını özledim, bir kelimeni bekledim.
Ama senin sessizliğin,
Kalbimin içindeki bütün çığlıkları susturdu.

Bir gün geleceksin diye,
Kırık sandalyelerde sabahladım,
Yarım kalan şarkılarda adını aradım,
Ve her gece, yokluğunla konuştum.

Sana attığım adımların hepsi eksildi,
Omuzlarımda taş gibi ağırlaştı zaman.
Senin için diri tuttuğum kalbim
Her bekleyişte biraz daha sustu.

Bir evin duvarlarında yankılanmayan sesim,
Bir pencerenin ardında ışığa ulaşamayan gözlerim vardı.
Ne söylediğim duyuldu,
Ne sustuğum anlaşıldı.

Ve ben öğrendim ki:
Sevmek bazen ölüme yürümektir,
Bazen de ölümsüz bir sessizliğin içinde kaybolmaktır.
Senin için defalarca öldüm,
Ama senin için hiç doğmadım.

Yılların ağırlığına direndim,
Kendi gölgemin içinde kayboldum.
Bir gün döneceksin diye sakladığım nefesler
Şimdi boğazımda taş gibi kaldı.

Artık bekleyişin adı yok,
Artık yolun sonu var.
Ben seni beklerken tükendim,
Sen beni görmeden geçtin.

Artık yollar beni sana çıkarmıyor,
Artık dualarım sana dokunmuyor.
Benim ellerimde biriken boşluk,
Geceleri mezar sessizliği gibi sarıyor.

Kendi içimde defalarca konuştuğum sözler,
Hiçbir kulakta yankı bulmadı.
Her kelimem, toprağın altına gömülen
Bir tohum gibi karanlıkta kaldı.

Kalbim, senin için taşıdığı yükle çatladı,
Omuzlarım, bir dağın ağırlığını taşıdı.
Yalnızlığın içime işlediği soğuk,
Bütün mevsimleri buz gibi yaptı.

Ben sustum, sen duymadın,
Ben yandım, sen görmedin,
Ben bekledim, sen dönmedin.
Bir ömür boyu aynı acıyla nefes aldım.

Şimdi son defa söylüyorum:
Bu kalp artık senden vazgeçtiği için değil,
Seni beklemekten yorulduğu için sustu.
Ve bu susuş, bir vedadan çok daha derin,
Bir unutuluş kadar ağırdır.

Gözlerim sana son kez bakmadan kapanacak,
Adımın gölgesi dudaklarımda donacak,
Ben, senden geriye kalan yarımlarla
Toprağa karışacağım.

Artık ne umut var ne de hayal,
Artık ne yol var ne de kavuşma.
Benim hikâyem,
Bir bekleyişin en ağır sonu oldu.

Ve bil ki, ardında bıraktığın bu sessizlik,
Sana hiçbir zaman söyleyemediğim kadar acıtır.
Çünkü ben, seni severken tükendim,
Sen, beni görmeden bitirdin.

Bu son satırlar,
Bir kalbin son nefesidir.
Artık yok oluşa gömülüyorum.
Bu son, kalbimin en sessiz çırpınışı,
Bu son, içimdeki bütün hayallerin mezarı.
Ve bil ki ben,
Kırık bir bekleyişin ardında
Yavaşça yok oldum.

Mehmet Bildir