Gece bitti, sabah da sustu,
Gözlerim başka bir güneşe açıldı.
Dünya küçüldü avuçlarımda,
Gökyüzü büyüdü, içime sığdı.

Bir perde kalktı, bir kapı aralandı,
Her şeyin ötesi gözlerime doldu.
Renkler başka, sesler başka,
Zaman bile başka aktı mavera’da.

Kendi gölgemi bıraktım geride,
Işık oldum, gölgeye dönmedim.
Her adımda hafifledim, kayboldum,
Ve kayboldukça daha çok buldum.

Bir rüzgâr esti, içimden geçti,
Beni benden aldı, O’na eriştirdi.
Artık ben değilim, ben de değilim,
Sadece O var, geri kalan hiçim.

Toprakla gök birleşti bir noktada,
Ne yukarı kaldı ne aşağıda.
Bir tek hat kaldı varlıkla yokluk arasında,
Onu geçtim, işte oradaydım mavera’da.

Sesler susmuştu, sadece kalbim konuştu,
Her nefes bir zikre dönüştü.
Bir kuş kanadı çırptı, içimde yankılandı,
Ve uçtu gitti, beni de yanında aldı.

Zaman eridi, saatler durdu,
Geçmiş ve gelecek bir an oldu.
Bir an dedim, o an bütün ömür,
Bir ömür dedim, hepsi bir an kadar ömür.

Mavera dedi ki: “Artık perde yok,
Sen de perdesiz bak gözlerinle.
Ne gördüğün, ne gören sensin,
Gören de görülen de O’dur.”

Yürüdüm, yürüdüm, sonu olmayan yola,
Her adımda daha çok yok oldum.
Ve yok oldukça çoğaldım ben,
Çünkü her yokluk bir varlığa kapıydı.

Mavera bir denizdi, ben bir damla,
Ama o denizde bir deryaya dönüştüm.
Bütün sorular sustu bir anda,
Cevap oldu kalbimin tek atışı.

O an anladım: dünya bir misafirhane,
Biz sadece yolcuyuz, ne taşırsa o hane.
Mavera bize der ki: “Hatırla,
Özün sende, O sende, yol sende.”

Dizlerim çöktü, secdeye kapandım,
Yer gök birleşti alnımda.
Mavera bana dedi ki: “Durma,
Bir adım ötesi dirilişe çıkar.”

Ve orada bir ses duyuldu:
“Artık yeni bir hayat başlar burada.”
Gözlerim kapandı, kalbim açıldı,
Mavera’dan dirilişe yürüdüm.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(16 Eylül 2025)