Şair şöyle demiş:
-Hayatımdan şiiri çıkarın, geriye bir şey kalmaz*
Oysa…
Benim hayatımdan şiiri çıkarsalar
geride
kör bir karanlığın içinde ışıldayan bir yıldız gibi
sen kalıyorsun.
Öyle güzel…
Öyle ulaşılmaz…

Ama hayatımdan seni çıkardıkları an...
Geriye kurumuş bir nehrin yaslı ağıdı,
yanmış bir ormanın isli kokusu,
yıkılmış bir dağın tozlu hüznü kalır.
Mavisini yitirmiş bir gökyüzü gibi
gri’leş’ir
Sırrını yitirmiş aynalar gibi
hissiz’leş’irim

Sen…
Kılcallarımda akan gizli kanım
duyulmayan çığlığım
görülmeyen gölgem
gözlerimin ferinde ışık gibi yanıp sönen
sonsuz bir evrensin.

Bir anlık eksikliğin bile eksiltir ömrümü.
Söndürür damarlarımdaki ateşi.
Yokluğun…
Geceleri yıldız külleri düşürür avuçlarıma.
Uykularım bohçasını alır kaçar
Zifir sabahlara uyanıp
flu bir güneşin altında
kuru bir çalı gibi savrulurum.

Ama sen varsan…
ıslak toprakta uyuyan bir tohum gibi
yeniden filizlenir ömrüm.
Bozkır melodileri sesime ses verir
bozlak olur
çınlarım kulaklarında.

Küllerine can gelen bir Anka misali
gövdemde yeni bir yaşam başlar.
Her nefes alışta yıkılmış bir katedral gibi
enkazımdan ağır ağır yükselir
adının yankısına kanat çırparak
senli bir gökyüzüne uçarım.