Atları vururlar sevgilim!
Ayağı kırılan
o rüzgâr yeleli
mağrur atları vururlar!

En çabuk ölümü seçerler
acı çekmesin diye
kurda kuşa yem olmasın diye vururlar!

Sen v u r m a d ı n

Beni hayattan koparacak ve
gözüm arkada kalmadan öleceğim
en kolay ölüm
Kulağıma
-seni seviyorum diye fısıldayıp
o tetiği çekmendi
o lanet tetiği çekmedin!

— Hadi vur beni diye yalvaran gözlerime ve
kırılan ayağıma baktın
baktın...
-sana kolay ölüm yok dercesine
sustun.

Bir mezar taşı gibi dikilirken başucumda
sesini mermi gibi saklayıp dudaklarında
hınca hınç sustun ve
sustukça…
kırılmayan yerlerimi de kırdın.

O gün bugündür
koşmak bir yana
topallayan bir kalp
ve kırık hayallerimle
kendimi sürüyerek yaşadım.

Belki de...
asıl tetiği
sen o gün çektin de
ben ölmeyi beceremedim.

Beni vurmayıp
hayatta bıraktığın için
sana bir teşekkür borçluyum.
Galiba...

Oysa...
sen beni o gün öldürmüştün,
şarjöründe sakladığın
her kurşunla.