ölmeyi bayılmak mı zannettin sen
ölmek, her şivede ölmektir
yaldızlı kelimelerle süslesen de
gitmek, her alfabede gitmektir


işin kolay yanıdır gitmek
o kolay olanı seçer
g i d e r…
sesinin sularından içirmeden
yüzünün çiçeklerini koklatmadan g i d e r


bu frengili şehrin kirli sokaklarında
deşilmiş yara gibi bırakır seni
zehriyle sevişen akrepler gibi acınla sevişmeyi öğretir sana
alt tarafı bir aşk deyip unuturum sanma
u n u t a m a z s ı n


bir selamı kurşuna dizip bir merhabayı ateşe atsan
bir aşkın anılarını boğma rakı gibi boğamazsın
el bebek büyüttüğün sevdanı
hasta köpeğini t/uzak bir orman bırakır gibi bırakamazsın


adı üstünde ayrılık bu
ölümle aynı kefede durur
gökkuşağının bütün renklerini ç/alıp
rengarenk boyasan ayrılığı
tuvalde katran karası bir iz kalır


onu anımsatan şarkıların kalemini kırıp
ona yazdığın şiirleri kadehlere gömsen
kadehin dibinde
ya bir anı, ya bir söz kalır


dumanı bitse
ateşi sönmez
kül içinde
nar-ı cehennem k’öz kalır