kalbim…
kuş uçmaz kervan geçmez çölüm
onca umarsızlığa aldırmadan
vitrinde gördüğü oyuncağa heveslenen
mızmız çocuğum

öyle dudak büzüp
küsmek yok
psikopat mısın oğlum sen
ateşi gördüğün halde
ikide bir üstüne atlıyorsun bile isteye
ölmeyi bayılmak mı zannediyorsun

yayan yapıldak aşka yürüyüp
gayri meşru bir bebek gibi
gizli saklı
hep aşkı büyütmekten
kamikaze pervaneler gibi
hep aşka uçmaktan
bıkk maa dınn mıı

kör bıçaklar gibi aşka bilendin
hep bir namlunun önünde durur gibi sevdin
söyle ne geçti eline
bir kuru canından başka
ne kaldı elde avuçta

ah uzak yollara meyilli yorgun seyyah
sanki vazgeçmek
ihanetmiş gibi geliyor sana
üstelik
acı çekmeyi sadakat sanıyorsun

bu yüzden yaralarına derman ararken
farkında olmadan
yeni yaralar açıyorsun kendine
oysa herkes gitti
masa dağıldı
kadehler kırıldı

bak dımdızlak ortadasın lan
kangren şiirler teyelleyip
yitik sevdasına sek hüzünler demleyen
Rus ruleti oynar gibi kendine tetik düşürüp
mütemadiyen kendi taburesini tekmeleyen
bir sen kaldın…

vazgeç artık
vazz geçç…
doğduğu nehre ölmeye gelen kızıl somonlar gibi
yüzme aşkın kanlı nehirlerinde
o iğneli fıçıya
bir daha girme

olurda yine aldanırsan
yanılıp yenilip te
o ahmak ıslatan yaz yağmurunda yine ıslanırsan
kan ter içinde bir yılkı atı gibi
soluk soluğa aşka koşup
şarjöründe son kurşunu öpüp koklar gibi
yine seversen…

ahanda şuraya yazıyorum
Antideprasan zehri ile yine tir tir titrer
kan uykulu yataklarda
yine kalibresiz acılara teslim olur
kırk yıllık düşmanın gibi
yine kendine bıçak çekersin

kalbim
deli fişeğim
boş ver aşkı
boşş verr lann

sen aşksızda güzelsin.