Yola düştüm, içimde sessiz bir rüzgâr,
Her adımda büyüdü sabrın ikrar.
Dikenli yollarda yürüdü gönlüm,
Gözyaşım güle dönüştü önümde gün gün.

Her taşta tökezledim, her düşüşte kalktım,
Kendi gölgeme bile hesap sordum.
Zorla değil, aşkla öğrendim beklemeyi,
Vaktin kıymetini, özlemin değerini.

Sabır dedim, nefes aldım derinden,
İçimden bir tohum yeşerdi yerinden.
Kök saldı gönlümde, dallandı ufka,
Gül açtı sonunda sabrın dudakta.

Geceler uzun, yıldızsızdı bazen,
Yalnızlık yorganı örttü üzerimden.
Ama ben direndim, kırılmadım hiç,
Çünkü bilirdim her sabır bir güneş açtırır.

Her imtihan bana bir ayna oldu,
Ne kadar eksiksem yüzüme doldu.
Kırıldım, ağladım, sarsıldım çok,
Ama her gözyaşı bir inci doğurdu.

Sabır dedim, ateş bile soğudu,
Nefsim dizginlendi, arzu duruldu.
Her suskunluğum oldu bana yâr,
Her suskunluk bir âyet gibi ağır.

Rüzgâr vurdu, dallarımı kırdı,
Fırtına esti, toprağımı sıktı.
Ama sabır çiçeği bırakmaz kökünü,
En karanlıkta bile büyütür gövdesini.

Dünya üstüme kapandı sandım,
Göğsüme taş oturdu sandım.
Ama sabır, göğsüme nefes verdi,
Karanlığı aydınlığa çevirdi.

Sabırla piştim, taş gibi sertken,
Hamlıktan kurtuldum, öz gibi keskinken.
İçimden bir nûr taştı, yaktı beni,
Ve arıttı, temizledi her yanımı.

Her bekleyiş bana bir sır öğretti,
Her sükût bir meyveye dönüştü.
Sabır dedi ki: “Büyüdün artık,
Gönlün erdi, gecen sabaha vardı.”

Ve sabır çiçeği açtı tam da orada,
Kokusu doldu hem geceye hem sabaha.
Anladım ki sabır bir süs değil,
Sabır insanı insan eden bir dil.

Artık sabır bana bir elbise,
Giydim, yürüdüm geceden gündüze.
Her adımımda sabır bana bir kalkan,
Her nefesimle gönlüm oldu daha derin bir liman.

Ve şimdi önümde yeni bir ufuk,
Sabır dedi: “Yolun devamı uzak.
Geç öteye, mavera seni çağırır,
Sabırdan sonra sırlar açılır.”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(15 Eylül 2025)