Aşkın ateşinde yanarken ben,
Bir ses duydum, sanki uzaktan gelen.
Sükûtla çağırdı beni o ses,
“Gel ey yolcu” dedi, “bize nefes.”

Gözlerim aradı o sesi gecede,
Ay yürüdü önümden ince bir hede.
Bir kapı açıldı içimde birden,
Erenler girdi gönlümden içeri derken.

Sözleri su gibi serpti yüreğe,
İçimde kuruyan dallar yeşerdi geceye.
Her biri bir yıldız, bir yol işareti,
Gösterdi önümde aşkın haritası.

Diz çöktüm huzurlarında edep ile,
Gözyaşım aktı saf bir nehir gibi bile.
Onlar baktı, ben yandım, sustum,
Gönlümdeki fırtınayı dindirdim, durdum.

Her bakışları bir dua, bir sır,
Her sözleri içimde bir nûr.
Dediler ki: “Yol uzun, sabır gerek,
Gönlün yanacak, direncin gerek.”

Gecelerimin karanlığını örttüler,
Kuyularımı merdiven yaptılar.
Her düşüşümü sevince çevirdiler,
Her yarama merhem sürdüler.

Öğrettiler bana: “Sevgiyle bak,
Her taş bir derstir, her yara hak.
Gönül kırma, kalp kırığı kuldur,
Her nefes bir emanettir, unutma dur.”

Anladım ki erenler bir aynadır,
İçimdeki hakikati bana gösterir.
Ben ben sandığım ne varsa erir,
Geriye kalan yalnızca O’dur, bilir.

Her dergâh bir bahçe, gül kokulu,
Her meclis bir seher, nurla dolu.
Oturdukça gönlüm genişledi,
Dünya küçüldü, aşk büyüdü.

Kırılan yanlarım toparlandı tek tek,
Küskünlüklerim çözüldü, oldum gerçek.
Aşk bir sır değil, aşikâr oldu,
Erenlerin nazarıyla açıldı.

Bir gece dediler: “Artık yürü,
Kendi yolunu kendin sürü.
Biz gösterdik yönü, sen bilirsin,
Aşkı kendinde sen diriltirsin.”

O an anladım, yol bende biter,
Erenler yol gösterir, yürüten kader.
Ben yürürken onlar hep yanımda,
Görünmez bir dua, bir sır, bir nida.

Gözlerimde ışık, içimde ferah,
Aşkın yolunda kalbim bir sabah.
Erenler dedi ki: “Şimdi sıra senin,
Sabırla örmelisin yolun ince telin.”

Ve yürüdüm, ardımda iz bırakarak,
Kuyudan çıktım, yola koyularak.
Erenler gülümsedi, ben sustum,
Yolun sonu yeni bir baştır, anladım.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(14 Eylül 2025)