Bazı gidişler vardır; ardında sessizlik, bir boşluk ve insanın içine sinmeyen sorular bırakır.
Ama hayat böyledir işte… Kimi kalır, kimi gider. Ve biz, geriye kalanla yolumuza devam etmeyi öğreniriz.

Her eksilme aslında bir çoğalma imkânıdır.
Her kayıp, insanın kendi içindeki gücüyle tanışmasıdır.
Çünkü varoluş, yalnız kalmayı da, terk edilmeyi de, yeniden doğmayı da insana öğretir.

Şimdi kalbimde kırıklar olsa da, gözlerimin ardında yorgunluklar dursa da, içimde dimdik duran bir ben var.
Çünkü bazı vedalar, insanın omuzlarını düşürmez; aksine başını biraz daha dik tutmayı öğretir.

Ve ben inanıyorum ki, gidenler aslında geride kalanların gücünü fark edemez.
Oysa kalan, en büyük cevaptır.
Çünkü hayat, sadece yanımızda duranlarla değil; gitmesine rağmen bize kattıklarıyla da bizi büyütür.

Bugün biliyorum ki, hiçbir gidiş aslında bizi eksiltmez; aksine, kendi içimizde saklı olan dayanıklılığın perdesini aralar.
İnsanı yıkan kaybetmek değil; kaybın içindeki anlamı görememektir.

Hayat, ne gelenlerle başlar, ne gidenlerle biter.
Hayat, bizde kalanla, bizde büyüyenle devam eder.

Ve her veda, bir bitiş değil; yeni bir yolculuğun sessiz kapısıdır.

"Mevlam görelim ne eyler
Ne eylerse güzel eyler... "