0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
58
Okunma
Bedenim yoruldu;
omuzlarımda günlerin ağırlığı,
gözlerimde uykusuz gecelerin gölgesi var.
Ama en çok da ruhum yorgun.
Sessizce susmaktan,
anlatamadıklarımı içimde taşımaktan,
sözcüklerin yetmediği yerde
kalbimin kendi kendine fısıldadığı sırları dinlemekten.
Her adımda biraz daha eksiliyor nefesim,
ama yine de içimde bir kıvılcım
beni ayakta tutuyor.
Çünkü biliyorum:
Yorgunluk da insana aittir.
Hem bedenin çöküşünde hem ruhun suskunluğunda
bir hakikat saklıdır.
Ve ben bu yorgunluğu bile
bir şiire dönüştürmeye mecburum;
çünkü kalemim,
benden önce dinlenmeyi bilmiyor.
5.0
100% (1)
