0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
39
Okunma
Ne sunsa da dünya,
Bir gülüş, bir bahar, bir teselli,
İçimdeki eski yankıya değmiyor.
Gölgelerden öğrendim kök salmayı,
Yıldızlardan öğrendim susmayı,
Rüzgârla yürüdüm nice yollarda,
Ama eksikliğin serinliği
Hep ensemdeydi.
Ben yaşamıyorum boşluğu doldurmak için,
Açlığımı bastırmak için de değil.
Seveceksem bir gün;
Bir yüzü,
Bir dostu,
Bir zerreyi,
Tanrı’nın kendisini…
Sırf sevmek için seveceğim.
Kendi yarama şefkat olacağım,
Ellerinden dilenmeyeceğim.
Ve bil ki,
Tüm bunların seninle ilgisi yok.
Bu sabah perdeleri araladım,
Karanlığı kenara itip
Kendimi yeniden ikna ettim yaşama.
Gitmekle kalmak arasında bir yerde
Sana da uğradım
