İzi Kalmaz


İzi kalmaz ardında, geçer rüzgâr,
Kalır sessiz sabahlar, soğuk ve dar.
Gönül bahçesinde savrulur yaprak,
Ama kök salamaz, kaybolur ırak.

Kalbinde buz olur, gözde fırtına,
Sevgiyle dokunmaz, kırar ardına.
Yarım bir şarkıdır, bitmeden çalar,
Melodisi susar, içten acı var.

Gölge gibi gelir, sarar da soğuk,
Saklar ellerini, dokunmaz, soluk.
Bir nehir misali dostluktan geçer,
Ama kıyıya varmadan susar, geçer.

Kat kat maske vardır yüzünde ağır,
Altı bomboş, sadece gösteriş var.
Bir güneş gibi doğsa da aldanır,
Umuda değil, soğuğa saplanır.

Sevgi; kök salandır, çınar misali,
Dik durur her rüzgârda sağlam hali.
Bir kez yeşerirse içten toprağa,
Ne fırtına söker, ne de zamanla.

O çınar büyür de gölgeye dönüş,
Isıtır yüreği, olur bir güneş.
Soğuklar çözülür, maskeler düşer,
Gerçek sevgiyle kalp yeniden yeşer.

Hakkı kalabalık