Çeşmeler Kurumuş

Dilimde kelimem, yüreğimde boşluk,
Çeşmeler kurumuş, içimde yokluk.
Bir an var suskun, ağır ve soğuk,
İlham ararım, rüzgârda da yokluk.
Sessizlikle sarar her yanımı, boğuk.

Gölge süzülürken duvarlar üstünde,
Tik taklar boğar geceyi içimde.
Düşler ucuz kalır hayalin izinde,
Sessizlik bağırır en derin sesimde,
Kalbim çırpınır, çıkar derin içinde.

Yürürüm zamana, izsiz tek başıma,
Boğulmuş gecede, düşmüşüm boşluğuma.
Bir yıldız kayarken titrer içimle,
Suskunluğu duyar sanki gökyüzü de,
Ve düşlerim donar gece serinliğinde.

Kalbimde yankılar kırık dualarım,
Her mısra yorgunsa, döner yola adım.
Konuşsam ne çıkar, sustuysa kalbim,
Sessizlikte gizlidir gerçek muradım,
Yalnızlık çöker bazen üstüme aniden.

Küllerle örtülmüş hayal defterim,
Gözlerimde yanar eski bir şiirim.
Konuşsam acıdır, sussam derin,
Yalnızlığa benzer bazen sevgilim,
Sözlerim saklı, duymaz kimseler gizlice.

Anılar dağılır içimde susarak,
Bir avuç hatıra düşer ağlayarak.
Ne yüzümde tebessüm, ne söz dokunacak,
Sessizlik yakar içimi, derinden sancı,
Geceye karışır sanki hüzünlü ağıtlar.

Ne yıldız aydınlık, ne ayda bir ışık,
Geceyle örterim ömrü gümüşsüzlük.
Bir yudum huzura hasret kalan bakış,
Sanki düş gibi silinir, kalır yalnızlık,
Ve zaman durur, sanki benimle ağlar.

Bir çınar gibiyim; köküm derin, içim dar,
Ne yağmur ne rüzgâr bana huzur sunar.
Sessizlikle yanar dışımda yankılar,
Duymayan anlamaz kalbim ne duyar,
Sustum, ama sarsar en derin fırtına.

Dilsizce konuşur içimde gerçek,
Kelimem tükenir, kalbimle söyler tek.
Yokluğundan doğar nice kör emek,
Bir susuş bazen aşk kadar yürek,
Sessizliğin diliyle sevda söylenir.

Son sözüm budur ki; susmak da cesaret,
Sözle dökülmeyen yürekle ifade.
Dünya ne kadar sustuysa o kadar net,
Sessizlik büyür, kalpler dile hane,
Ve ben susarım, dinlerim hayatı ben.

Hakkı kalabalık