Hayal taşı

Yeni bir sabah gibi aç gözlerini,
Dök kahveni, giy umudu üstüne.
Gece ne varsa bıraktı geride,
Hayat tazelenir her “şimdi”de.

Gıcır bir hevesle sar sözcüklere,
Bırak içinden geçsin en güzel dile.
Kim demiş yorgunluk bitirir diye?
Yorulan yürek de sever yeniden.

Kaldırım taşına düşen ilk adım,
Ayak izinde saklıdır yarının tadı.
Bir kuş kanadında geçer zamanlar,
Uçmak için doğar insan, unutma!

Cebinde hayal taşı, aklında yön,
Yollar çok, ama senin bir tek gönlün.
Yorulursan mola ver, bak gökyüzüne,
Gökyüzü düşmeyenlerin evi çünkü.

Yeni değil belki ama yepyeni his,
Eskiler bile parlar yeni bakışla.
Kalbinin kıyısında saklı ışıkla,
Aydınlat yolunu, umutla, sabırla.

Yokuşlar bitmez, alış düzlüğe değil,
Her inişin ardı yeni bir eğim.
Gülüş her zaman kolay bulunmaz,
Ama bir tebessüm, varlığa değim.

Azla yetinmeyi öğrenen huzur bulur,
Çok isteyen, çokla da yorulur.
Her söz değil, her duruş anlatır seni,
Sükût bazen en gür sestir unutma.

Düştüğün yerden kalkmazsan eğer,
Gölge bile geçer üstünden haber.
İnsan kendine tutunmayı bilmeli,
Dost el uzatır, ama yürümek seninle.

Zaman çalar ama öğrettikçe verir,
Her çizgi, yüzüne hikâye gelir.
Yaş aldıkça anlarsın şu gerçeği:
En büyük servet, iç huzurudur birin.

Kırılmak da gerek, onarmak için,
Gözyaşı yıkar tozu, kiri içinin.
Hayat tek taraflı ders vermez hiç,
Dinlersen anlatır sana da kendini.

Hakkı kalabalık