1
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
206
Okunma
O gece…
“Ben varım” diyen kimse yoktu. Herkes söz vermişti, herkes yanında olacağını söylemişti ama saat gece yarısını vurduğunda, yalnızca sessizlik kalmıştı.
Saydım… Beş kişi olmalıydık.
Ama dört soğuk duvarın içinde sadece bir ben vardım.
Gözlerim duvarlara çarptı, kulaklarım kendi kalp atışımı dinledi. O an anladım ki, kalabalıklar bazen sadece hayal, dostluklar ise birer gölgeymiş. İnsan, en zor gecesinde, en sessiz köşesinde sınanıyormuş.
DersimliKiz, o geceyi unutmadı. Çünkü yalnızlık ona çok şey öğretti:
Herkesin varım dediği yerde, aslında kimse yoksa, geriye sadece sen ve sabrın kalıyormuş.
Ve o geceden sonra, dört duvar arasında bile kendi gücünü bulmayı öğrendi.
O gece ben varım diyen, hiç kimse yoktu,
Ay sustu, yıldızlar göçüp kayboldu.
Saydım; beş kişiydik,
Ama dört duvar bir ben kaldı.
Kelimeler küstü, dudaklar sustu,
Yalnızlığın gölgesi odamda büyüdü.
Bir ben vardım,
Ve sessizliğin bana anlattığı bin şarkı.
DersimliKiz, geceler sana tanık,
Hüznünle örülmüş yaralı bir anı.
Beş kişi sandığın dünya,
Aslında hep sensiz,
Hep sensiz kaldı.
5.0
100% (3)
Cevap Yaz