Bu şiir, DersimliKiz’in iç dünyasının bir yankısıdır.
Hayatın ona yaşattığı onca acıya rağmen, hiçbir zaman kötülükle karşılık vermeyen bir kadının hikâyesini anlatır.

DersimliKiz, çocukluğundan beri kalbinde saf ve temiz bir sevgi taşır. O, kimseye haksızlık etmemiş, kimseyi kırmamış; ama hayat, ona defalarca sınavlar sunmuştur. İhanetler, yalnızlıklar, kayıplar… Her seferinde göğsünde bir taş daha birikmiş, ama o taşların üstüne umutla yürümeye devam etmiştir.

“Çok bir şey istemedim ki,” derken aslında şunu haykırmaktadır:
Sevgi, huzur ve biraz da anlaşılmak… Hayattan beklediği yalnızca bunlardır. Ama bazen en küçük istekler bile en ağır sınavlarla gelir.

“Vardır Mevlam’ın bir hikmeti,” diyerek acılarını hep arkasına atmaya çalışır. Çünkü biliyor ki, çektiği her sıkıntının bir anlamı, bir ders taşı vardır. Bazen bu dersleri hemen anlamaz, bazen de yıllar sonra fark eder. Ama sabırla, dimdik durur.

Munzur’un suyunda yıkanan, Pülümür’ün dağlarına sığınan bir kadın gibi, her fırtınadan sonra yeniden doğar. Onun hikâyesi; acılardan güç, kayıplardan umut, yalnızlıktan özgürlük yaratabilen bir kadının hikâyesidir.

Ve işte bu yüzden, onun acıları sadece kendi içinde kalmaz. Bir gün, aynı yollardan geçenlere umut, direnç ve cesaret olur. Çünkü DersimliKiz’in hikâyesi, yalnızca kendi değil; aynı zamanda bütün susan, sabreden ve yıkılmayan kadınların hikâyesidir.