Bir kadın vardı…
Kalbinde koskoca dağlar taşıyan, gözlerinde Munzur’un berraklığı parlayan.
O kadın, sevdiklerine güvenmekten hiç çekinmezdi.
Çünkü yüreğinde sadakat, dilinde doğruluk, ellerinde emek vardı.

Bir gün hayatına biri girdi.
Ona umut verdi, ona sözler verdi.
Kadın sadece bir şey istedi:
“Beni yalnız bırakma.”
Çünkü yalnızlık, ömrün en ağır yüküydü onun için.

Ama ne yazık ki, beklediği gibi olmadı.
O sözler tutulmadı, o umutlar yarıda kaldı.
Sevdiği insan, tam da kalbinin en çok ihtiyaç duyduğu anda onu kimsesiz bıraktı.

Kadın incindi, ama diz çökmedi.
Bir acıyı içinden geçirirken şöyle dedi:
“Değer gördüğü yere tüküren, değer görmediği yerde çürümeye mahkûmdur.”

Çünkü o biliyordu ki;
İnsanı ayakta tutan şey, bir başkasının gölgesi değil, kendi kökleriydi.
Ve o kökler, Munzur’un suyundan, Pülümür’ün rüzgârından,
atalarının direncinden besleniyordu.

O gün anladı ki;
Kimseye yaslanmadan da ayakta kalabilirdi.
Kalbi kırılmıştı ama toprağı güçlüydü.
Ve en karanlık yalnızlıkta bile,
kendi ışığını bulmayı öğrendi