USLAN ARTIK DELİ GÖNÜL

Uslan artık deli gönül, yolun sonu göründü
Yaş ilerledi, saçlar ağardı, ömür tükendi
Ne gençlik var, ne yürekle atılan adımlar
Uslan artık deli gönül, aklıselim davran artık

Her macera bir başka yara açtı kalbimde
Hayat öğretti: sabır gerek, dua gerek dilde
Ne kadar koştum, ne kadar güldüm
Uslan artık deli gönül, yorgun düştüm

Ecelin gölgesi düştü gönül haneme
Bir sel gibi aktı yıllar hanelerime
Ne kadar ömrüm kaldı, meçhul
Uslan artık deli gönül, sus artık

Tecrübeyle doldu avuçlarımda kalanlar
Her dost gitti, her dert yoldaş oldu yıllar
Bir bir vedalar, sonbahar rüzgârı gibi
Uslan artık deli gönül, serin artık

Gençlik çılgınlığı bir hayal şimdi
Kalan aklıselim bir liman belki
Her yara bir iz, her anı bir ders
Uslan artık deli gönül, öğren artık

Bir vakitler dağları delercesine koşardın
Şimdi akşamlar sessiz, geceler yoldaşım
Hayat öğretti: her şey fanidir
Uslan artık deli gönül, kanaat getir

Birbirine eklenen yıllar yük oldu omzuma
Her nefes sayılı, her anı sığındığım dua
Yolun sonuna doğru usul usul yürürken
Uslan artık deli gönül, uslan, sus artık

Gönül, bir vakitler derya gibi taşardın
Şimdi suyu çekilmiş bir ırmak gibisin
Her adımda tecrübe, her sözde sabır
Uslan artık deli gönül, olgunlaş artık