Minnet Etmem

Zannedersin cömert olmuş muhannet,
Rabbim varken ele minnet etmem.
Sanki dersin namert olmuş muhabbet,
Rabbim varken dile minnet etmem.

Bütün ırmakların suyu çekilse,
Coşkun kaynakların boyu çekilse!
Denizler kurusa, göller dönse çöle,
Rabbim varken Nil’e minnet etmem.

Bülbülün feryadı kendinden sanır,
Gülün rengini kimsecikler tanır!
Gönlümün yarası bilinse utanır,
Rabbim varken güle minnet etmem.

Yıldızlar sönerse gök kubbede,
Güneş doğmaz olsa şafak yerinde!
Ateşler tükense kara soğukta,
Rabbim varken küle minnet etmem.

Yiğit mert der: Takmam çul puluna,
Düşmem dünyanın aldatmalarına!
Beşer dediğin de bir damla suya,
Rabbim varken kula minnet etmem.

Aldanmam sahte servet, yalan pula,
Meyil vermem yaprağına dalına.
Yüklerim emaneti tahta salına,
Giderimde kimseye minnet etmem.

Deryaları geçip, dağlar devirsem,
Ateşlerde yansam, kurak çöllerde!
Boyun eğmem insan denen ejdere,
Yorulsam namerde minnet etmem.

Muhannetin kapısında eğilmem,
İstenmeyen yerde asla durmam ben.
Üç kuruşa karalar bağlatmam,
Ölürüm de pula minnet etmem.

Gönül vermem kıymet bilmez gözlere,
Solsa bedenim dönse güzele.
Dertlerimi tazelesem de ele,
Hak bilmeyene minnet etmem.

Şeytanlaşan kullar, para pul için,
Meyvesiz ağaçlar, çürük dal için!
Ölüm gelip çalsa son nefesimi,
Kendini beğenene minnet etmem.

Akı karaya, karayı ak yapana,
Yalanı doğru, doğruyu yalan yapana!
Boş boş palavra, yalan atana,
Yüzsüz sofraya minnet etmem.

Garibim bu dünyada ne şöyle ne böyle,
Gölgelik olan ömrü neyleyim böyle?
Ya susayım sessizce, ya hakkı söyleyim,
Doğruya eğri diyen dile minnet etmem.

İnsanlıktan nasipsiz soysuza,
Hak yolundan sapmış yol bilmeze!
Mazlumu ezenin yanında durana,
Merhamet dilese minnet etmem.

Teneke ruhların değersiz sözüne,
Kanı bozukların kirli izine!
Milletin malını çalan hırsıza,
El aman dilenmem minnet etmem.

Kibirlinin önünde eğilmez başım,
Yağcısı, dalkavuğu olmaz yoldaşım!
Divan durup el açan köle değilim,
Kurtar beni diye minnet etmem.

Yalancı simsarlar, iftira dolu,
Menfaat için satılan namus, şeref!
Onursuzca sürünen ömrün sonu,
Şeref çiğneyene minnet etmem.

Arkadan kuyu kazan sinsi yılana,
Parayı görünce eğilen cihana!
Masuma zulmeden zalim vicdana,
Ceza bekleyene minnet etmem.

Elbisesi süslü, içi boş olan,
Mecliste geveze, dünyaya koşan!
Makam sevdasıyla yanıp tutuşan,
Dünyalık dilene minnet etmem.

Kendini vazgeçilmez sanan ukalaya,
Görgüsüzlükle ahlakı satmaya!
Havalanıp halka tepeden bakan,
Ahlak yoksununa minnet etmem.

Kula kul olup Hakk’ı unutana,
Kitap’a hizmetkâr olmayana!
Resul’ün yolundan dönen bedhaha,
Kulluktan kaçana minnet etmem.

Dik durur kalbim, eğilmez yere,
Ne sevdaya boyun, ne zulme, hileye!
Bir bakışla sarsılmaz bu gönül,
Zalime, zengine minnet etmem.

Sevdayı da gördüm, ihaneti de,
Kaldım karanlıkta kendi gölgemde.
Diz çökmedim yalana, sahteliğe,
Vefasız dosta da minnet etmem.

Varsın dünya gülsün yüzüme yalan,
Bir hakikat yeter bin masala kanan!
İncinsem de susarım vakurca,
Zorbalığına karşı minnet etmem.

Son söz kalacak elde bir gün,
Ne mal, ne şöhret, ne boş düğün.
Yüreğin terazisi tartar her günü,
Sevgisiz kalbe de minnet etmem.

Hak üzere tutarım özümü daim,
Kula kulluk edene minnet etmem.
Kimine deli, kimine veli hâlim,
Vefası olmayan minnet etmem.

Sözümü söylerim yekten, sakınmadan,
Candan yürekten, hiç geri adım atmadan!
Dua ettiğimde açtığım avuçtan,
Nefsimin payına minnet etmem.

Deryalar aşıp dağlar devirsem de,
Kır at sırtında yıldırım gibi gitsem de!
Bu ömür denen menzili bitirsem de,
Hürriyetim için minnet etmem!

Kul Ömer der: bu yoldur izim,
Hak’tan yana döner her sözüm,
Sevgi, merhamet, sadakat özüm,
Kusura bakmayın, minnet eylemem!