Aralık artık bir mevsim değil,
Benim içimde açılmış sonsuz bir yarık;
Ne gündüz var orada,
Ne de gecenin huzuru…

Ey aşk!
Seninle değil,
Senin yokluğunla çoğaldım ben;
Ve öğrendim ki, bazen eksiklik
En büyük tamamlanmakmış.

Geceleri yıldızlara baktım,
Onlarda da senin izini aradım;
Meğer yıldız dediğimiz şey,
Kaybolmuş aşklardan kalan
Küçük birer ışıkmış gökte.

Ey Rabbim!
Bir kalbi yarım bıraktın,
Ama o yarım kalışla
Sonsuzluğa yol açtın bana.

Ben seni kaybetmedim aslında,
Sadece dünyada tamamlayamadım;
Belki cennetin takviminde
Aralık diye bir ay yoktur,
Ve biz orada buluşuruz yeniden.

Biliyorum,
Aralıkta dondu kelimelerim;
Ama suskunluğumun içinde
Binlerce çığlık saklı şimdi.

Her gün biraz daha derinleşti içim,
Her dua biraz daha yanık oldu;
Ben bir aşkı değil,
Bir ömrün kırık aynasını taşıyorum.

Ey sevgili!
Senin gidişin bana göğü öğretti,
Çünkü yerde aradığımı
Göğe kaldırdım gözlerimle.

Aralık,
Bir ayrılığın değil,
Bir vuslatın eşiğiymiş meğer;
Sen yokken anladım,
Her gidiş, Allah’a daha da yaklaştırıyormuş beni.

Ve şimdi biliyorum:
Ben seni değil,
Seninle içimde doğan o sonsuzluğu sevmişim.

Ama yine de,
Adını anarken titreyen dudaklarım,
Bir çocuğun üşüyen elleri gibi
Kör karanlıkta seni arıyor hâlâ.

Ey Aralık!
Sen benim en eksik,
Ama en derin hikâyemsin;
Kalbimde kapanmayan kapısın
Ve o kapının ardında hâlâ sen varsın…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(24 Ağustos 2025)