Bir şehirde gözlerin asılı kaldı,
Diğerinde bakışlarım kırık bir aynada.
İki yol uzar, iki yön susar,
Aramızda çoğalan boşluk: adı hasret.

Kimi zaman rüzgâr getirir sesini,
Kimi zaman taşır içimdeki suskunluğu.
Seninle sessizlik arasında
Bir ben, bir de tükenen sabır var.

Haritasız bir mesafe yürürüm,
Adımlarım nereye düşse senin gölgen.
Sokak lambaları bile bilir bekleyişimi,
Her ışıkta adını arar kalbim.

Bekleyişin şehirleri vardır gönlümde,
Biri sana, biri bana yazılı.
Kaldırımlar ezberlemiş ayak sesini,
Benimkiler ise yalnızlığı.

İkindi vakti düşer yüzüme ayrılık,
Akşam ezanı çağırır gelişini.
Bir şehir yarım kalır gidişinle,
Öteki tam olur belki dönüşünle.

Kalbime benzeyen yollar var,
Kıvrıldıkça sana çıkar,
Çıkmazlara sapınca sensizliğe varır.
Her taşında bir dua gizlidir.

Uzaklıkta yankılanır adın,
Duvarlardan değil, yıldızlardan.
Gökyüzü bile ikiye bölünmüş,
Bir yanımda sen, diğerinde geceler.

Sessizliğin şehirlerinde yürürüm,
Kaldırımlar taşır gölgemi,
Duvarda yankı olur iç çekişim,
Pencerelerde yalnızlık asılıdır.

Hasretin coğrafyası çizilmiş kalbimde,
Ne pusula, ne yol işaret eder.
Bilir sadece gözlerim yönünü,
Senin durduğun yere doğru.

Aynı gökyüzünün iki yakasında
Aynı ayı seyrederiz belki.
Sen susarsın, ben dua ederim,
Gökyüzü de suskunluğumuzu örter.

Yolun kalbe benzediği şehirdeyim,
Köprüler umutla örülmüş,
Taşları sabırla dizilmiş,
Ve sen, yolun sonunda beklenen.

Trenler geçer, otobüsler susar,
Ben yine beklerim usanmadan.
Bir şehirde sen, diğerinde ben,
Aramızda büyüyen mesafe: aşkın adı.

Gözlerimin bir ucu hep seni arar,
Diğeri geldiğin yönü.
Hasretin coğrafyasıdır bu yol,
Ve ben, içinde kaybolan yolcu.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(24 Ağustos 2025)