Aralık büyüdü içimde,
Bir ay olmaktan çıktı,
Bir ömürlük ara oldu
Kalbimle kaderim arasında.

Ne bahar geldi,
Ne kış tamamlandı;
Ben hâlâ takvimin yırtılmayan yaprağıyım,
Zamanın ucunda asılı duran.

Ey eksikliğiyle çoğalan sevgili!
Sen gitmekle kalmadın,
Bir uçurum bıraktın bana,
İki kalp arasına düşen.

Ben, o uçurumun kenarında
Her gün biraz daha eksiliyorum;
Her gece biraz daha büyüyor içimde
Yarım kalan bir dua.

Sokakların dili çözüldü çoktan,
Lambalar hâlâ senin için yanıyor;
Bir pencere camında buğu var hâlâ,
Ama içindeki nefes çoktan çekildi.

Benim kalbimse,
Kendi küllerinde tutuşan
Ve kendi ateşiyle sönmeyi öğrenen
Eski bir ocak gibi artık.

Ey Allah’ım!
Ben bir aşkın bitişiyle değil,
Bitmeyişiyle sınandım;
Yarım kalanla yaşamayı öğrettin bana.

Ve biliyorum artık:
Aralık bir ay değildir,
Aralık, yarım kalmışlığın
Takvimlerdeki adıdır.

Her mevsim bir eksiklikle doğuyor,
Her mevsim bir eksiklikle ölüyor;
Ben ömrümün ortasında donmuş bir şehirde
Her gün aynı kışa uyanıyorum.

Kuşlar bile göç yolunu unuttu,
Çünkü sen gidince gökyüzü bile yönsüz kaldı;
Bulutlar gözyaşımın gölgesi oldu,
Güneş artık bana uğramaz oldu.

Ey rüzgâr,
Sen hâlâ onun adını fısıldıyorsun dudağıma;
Ben ise susturmak için
Dilimde zincirler taşıyorum.

Artık öğrendim:
Bir aşk, bitince tükenmezmiş;
Tükenen, yalnızca insanın
Bir gün daha yaşama umuduymuş.

Ve ey sevgili!
Seninle başlamıştı duam,
Senin yokluğunla sustu dudaklarım;
Ama kalbimde hâlâ Aralık diye atan
Bir kıyamet var.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(24 Ağustos 2025)