Küllerinde Yankılanan Sessizlik

Zamanın omzundan düşen son saat,
gözlerinde paramparça oldu.
Bir bakış,
asırlarca susmuş bir mahkeme salonu gibi
içimde hüküm verdi:
Gözlerinle sustu, dünya yıkıldı.

O an, gökyüzü kendi kalbini kırdı.
Mavi, kör bir yara gibi soldu,
rüzgâr, kanayan dudaklarını kapatıp geri çekildi.
Ve ben, harflerin bile sığınamadığı
o sessizliğin taş avlusunda
çırılçıplak bir yankıya dönüştüm.

Bütün şehirlerim,
tek bir bakışın ağırlığında göçtü.
Kubbeler çatladı,
minareler göğe son kez baktı
ve taş duvarlar, adını bilmedikleri bir yangına teslim oldu.
O yangında,
dudaklarımın kurumuş kıyılarında
binlerce kelime yandı kül oldu.

Bilirim;
bazı sessizlikler, gövdesi olmayan bir fırtınadır.
Ne yüzüne çarpar, ne arkanı dönüp kaçabilirsin.
Sadece içini söker alır
ve ardında, hiç doğmamış bir hayatın boşluğunu bırakır.

Senin sessizliğin,
bütün dillerin ölümüydü.
Gözlerin,
bütün zamanların mezar taşı.
O taşın altında,
kendi adımı bile unutacak kadar gömüldüm.

Şimdi hâlâ,
bir enkazın içinde nefes alır gibi yapıyorum.
Ruhumun kaburgaları arasında
eski bir yangının isi tutuyor parmaklarımı.
Ve hâlâ,
o bakışın gölgesinde üşüyorum.

O gün,
hiçbir kuş kanat çırpmadı,
hiçbir su kendi yatağını bulamadı.
Toprak, kendi çatlağına gömüldü
ve gölgeler, gün ışığıyla vedalaştı.
Ben ise,
adımı unutan bir mezar gibi
sessizce kendi toprağıma kapandım.

Artık biliyorum;
yıkım dediğin, bazen molozdan değil,
bir çift gözün sakladığı suskunluktan doğar.
Ve o suskunluk,
insanı mezarına gömerken
toprağa bile ihtiyaç duymaz.

O gün,
Gözlerinle sustu, dünya yıkıldı.
Ve ben hâlâ,
taşların altında değil,
kendi içimde gömülüyüm.
Kazmaya kalksalar,
bulacakları tek şey
gözlerinde kalan son bakış olur…

Mehmet bildir