Kabul Edilmez

Adın, beynimin en karanlık odasında asılı duran
Ve yıllardır düşmeyen bir fırtına bulutu gibi duruyor.
Ne zaman kapatsam gözlerimi,
Sesin, bütün suskunlukları parçalayacak kadar keskin gelir.
Yaram ol, ama çıkma kalbimden;
Akan kanı durdurma, aksın ki acının sıcaklığı beni ayakta tutsun.

Beni öldür, kefenim ol,
Ama toprağa koyduğunda bile nefes verme.
Bu saatten sonra yol olsan yürümem,
Deniz olsan kıyı olmam,
Bulut olsam yağmur olmam.
Bir kere ölüm oldun bana,
Ve hiçbir diriliş yakışmaz artık üzerime.

Mezar kazsan ne yazar,
Toprak kabul etmedikten sonra?
Her taşın altında senin gölgen var,
Her çukurda senin sessizliğin yankılanır.
Gece, yangın yerine dönmüş hatıralarla başlar,
Alevlerde köz olmuş anılar,
Sadece küle dönüşmek için bekler.

Uçurum kenarında duruyorum;
Adım atsam düşeceğim,
Durursam içimdeki boşluk beni yutacak.
Rüzgâr bile dokunmaz artık tenime,
Çünkü en sert kışı sen bıraktın damarlarıma.
Bütün köprülerimi yaktım,
Geriye dönüşü olmayan yollara gömdüm kendimi.

Bir zamanlar umut dediğim şey,
Şimdi küflenmiş bir tabutun içinde yatıyor.
Gözlerim, görmeyi değil,
Sensizliği unutturacak bir karanlık arıyor.
Dudaklarım, söylemeyi değil,
Beni senden uzak tutacak kelimeleri unutmayı diliyor.

Her cümlem, sensizliğin keskin bıçağında şekilleniyor.
Her nefesim, zehirli bir duman gibi boğazımda tıkanıyor.
Gözlerimde donmuş bir çığlık var,
Dudaklarımda söyleyemediğim binlerce kelime.
Ne gün doğuyor içime,
Ne gece yıldız getiriyor pencereme.

Adınla kapanıyor bu ömür defteri,
Ve ben son sayfayı yırtamadan bekliyorum.
Çünkü bil ki,
Toprak bile kabul etmez
Sevdiğini öldüren bir kalbin cesedini.

Ve bazı ölümler vardır,
Mezara sığmayacak kadar ağırdır,
Bazı yaralar vardır,
Kapatmaya kalktığında bile kanar.


Mehmet bildir