Gözlerini Kapatmış Bir Dünya

Yorgunum…
İçimde, uyanmak ihtimalini sonsuza dek gömen bir uyku isteği var.
Her suskunluğumda,
Bir güneş batıyor uzak bir ufkun ardında.
Ve her hıçkırığım,
Gökyüzünün damarlarında siyah kan gibi dolaşıyor.

Karanlık…
Elini boynuma dolamış, nefesime ortak olmuş.
Gözlerim, ışığı unutan mağaralar kadar derin,
Ve ben,
Gözlerimi kapatarak bütün dünyayı susturuyorum.

Zaman,
Yalnızlığın paslı zincirlerini bile eskitemeyecek kadar ağır.
Adımlarım, boş sokaklarda yankısını bile bulamıyor.
Bir rüzgâr değiyor tenime,
Üşümek ile kaybolmak arasında ince bir çizgideyim.

Bir ses bekliyorum
Bütün ölü dillerden daha sessiz,
Bütün yasak şarkılardan daha yaslı bir ses.
Gelmediği her an,
Göğsümde bir yıldız düşüyor, ışığı yere değmeden sönüyor.

Kalbim,
Kendi mezar taşını yazan bir yazarın elinden çıkmış gibi,
Harfleri soğuk, cümleleri taş kesilmiş.
Ve ben biliyorum,
Beni anlayacak olanların hepsi çoktan susmayı öğrenmiş.

Düşlerim,
Çocukluğumun kırık ceplerinde unuttuğum cam bilyeler gibi
Ne oynanıyor, ne de hatırlanıyor.
Her gece biraz daha ufalanıyor ellerimin içinde,
Sabah olduğunda, avuçlarımda sadece
İsimleri bile unutulmuş şehirlerin tozu kalıyor.

Şimdi…
Ne bir kapının ardında hayat var,
Ne de pencerelerde bekleyen bir ışık.
Gökyüzü bile yüzünü benden çeviriyor.
Sanki bütün evren,
Beni unutmaktan yana karar kılmış.

Ve ben,
Artık hiçbir sabahın beni karşılamayacağını biliyorum.
Ne bir çiçeğin kokusunda bahar var,
Ne bir yağmur damlasında umut.
Sadece derinliğini sonsuza saklayan bir uyku
Ve gözlerimi kapadığımda,
Tüm kainatın sessizce gömüldüğü o tek mezar:
Benim içim.

Mehmet bildir