Hasretin Kıyısında

Gözlerime düşen her gece, senin yokluğunun gölgesidir…
Bilmiyorsun belki, içimde kaç defa yıkıldı şehirler,
kaç kere kurak topraklara yağmur diye seni çağırdım,
ve her çağrımda sessizliğim büyüdü, sesim boğuldu.

Adını anmadan konuşamıyorum,
anlamsızlaşıyor bütün kelimeler,
çünkü senden uzak her gün,
yüreğimin içinde pas tutmuş zincirler gibi ağır.

Beklemek…
senin yoluna bakarak ömrümden düşen takvim yapraklarını toplamak,
gözlerimde tükenen sabırla,
ellerimde yanık bir dua gibi taşımak adını.

O kadar çok özlüyorum ki seni,
yanımda olsan bile kokuna hasretim,
yan yanayken bile gözlerime gözlerin değmeyince
daha çok büyüyor bu açlık, bu özlem, bu iç yangını.

Ve ben,
her gün yeniden kuruyorum seni içimde,
sırma saçlarını rüzgâra veriyor hayalim,
gözlerinin kahve koyusunda boğuluyor bütün kederim.
O koyu bakışlarına kurban adıyorum kendimi,
bir secde gibi,
bir dua gibi,
bir ölümü bile anlamlı kılacak kadar derinden.

Yalnızlığımda yankılanan tek ses sensin,
adını söylemeden uyuyamıyor,
adını söylemeden uyanamıyorum.
Ben sana dair olmayan hiçbir şeye inanmıyorum,
çünkü sensiz bütün yollar,
çıkmaz sokaklarda kaybolmuş bir çocuğun ayak izine benziyor.

Hayat üstüme geliyor her gün,
düşlerim dağ gibi çöküyor üstüme,
ama yine de bir mucize gibi
her gün seninle uyanacağıma inanıyorum.

Sana dair olan bu özlemim,
yalnızca Rabbim’e yakarışımla sabrediyor,
yalnızca O’nun bildiği bir sır gibi içimde büyüyor,
ve biliyorum,
sana çıkacak bütün yollarımı
O’ndan medet umarak yürümek zorundayım.

Çünkü ben seni çok özledim,
hem de öyle çok ki…
bir gül kurusunun kokusuna sinen hatıran gibi,
bir rüzgârın fısıldadığı şarkı gibi,
bir gökyüzünün yıldızsız kaldığı en uzun gece gibi.

Ben seni özledim,
bilmiyorsun.
Ve özlemim büyüdükçe,
daha da küçülüyor dünyam.

Ama ben bekliyorum,
tüm yorgunluğuma rağmen,
tüm kırılmışlığıma rağmen,
tüm acıyan yanlarıma rağmen bekliyorum.
Çünkü bekleyişin adı sensin,
hasretin kıyısında duran adam benim.

Ve bir gün bil ki,
eğer yollarım sana varmazsa,
kendi sessizliğimde toprağa karışacağım,
ama son nefesimde bile
“ben seni özledim” diye fısıldayacağım.


Çünkü bu dünya ne kadar üstüme gelse de,
ne kadar acıyı içime yüklese de,
benim kalbimin tek evi senin gözlerin olacak.
Ve ben,
hasretin kıyısında bekleyen adam olarak,
ölsem bile seni beklemekten vazgeçmeyeceğim.
Mehmet bildir