Bir çivi çakıldı gönlüme,
Ne demirdendir ne tahtadan.
O çivi, Kayı’nın mührüdür,
Yeryüzüne düşmüş bir emanetten.

Sakarya’nın suyunda yıkanmış,
Malazgirt’te dua olmuş,
Çanakkale’de siperlerde
Yâreye sarılmış bir sabırdır.

O çiviyle çakıldı bu toprak
Yedi iklim dört bucağa.
Her harfi bir yemin gibi,
Her kıymığı bir sancak gibi.

Yusuf sabrıyla bekleyen analar,
Kara gecede yıldız okuyan yiğitler
Sustu, ama çivi konuştu:
“Vatan, suskunlukla değil, yeminle kurulur.”

Bir otağ kuruldu Ergenekon’dan
Domaniç’in rüzgârına dek.
Çadırın direği sevdaysa eğer
Çivisi sadakattir, hamaset değil.

Ey oğul,
Sen ki nehirleri at üstünde geçmişsin,
Ama bir bakışla delik kalmış yüreğini
Bir sancak gibi sarıp sarmalamışsın,
İşte o bakışta
Kayı’nın çivisi saklıdır.

Bir çekiçtir göğsümüzde atan
Her nabızda dövülür geleceğimiz.
Bin yılın yankısıyla seslenir içimiz:
“Eğilme! Eğildin mi
Gölgene bile veda edersin.”

Kayı demek;
Bir suskunluğun içinden doğan haykırış,
Bir yetimin alnında alın teri,
Bir duanın eteğinde kurulan adalet demek.

Sınır çizmek değildir vatan,
Vatan, çizgilerden taşan cesarettir.
Ve vatan,
En çok çivi tutan yüreklerde büyür.

Her direniş bir çivi ister,
Her devlet bir kalıp,
Her millet bir temel,
Ve her temel
Bir dua ile çakılır toprağa.

Ey Serhat!
Sen ki geceye pus kuran,
Gündüzü bekleyen sabırdan örülmüşsün.
Sen ki Alparslan’ın gözyaşından
Fatih’in sükûtundan doğmuşsun.

Unutma:
Bir çivi çakıldıysa yüreğine,
Ne fırtına söker onu
Ne zaman siler izini.

O çiviyle başlar her yolculuk,
Her fetih onunla mühürlenir.
Ve her çağ,
Bir çivinin gölgesinde büyür.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(29 Temmuz 2025)